W każdym Polaku słyszącym o Katyniu powinno coś drgnąć, coś się poruszyć, powinno przyjść dziwne, nie często spotykane uczucie, nieprzyjemne uczucie. Ciarki, ogarniający niepokój, wspomnienie przeszłości. Bo to właśnie w Katyniu, miejscowości w Rosji niedaleko Smoleńska, rozegrała się ogromna tragedia dla naszego kraju i dla naszych rodaków. We wrześniu 1939 roku do niewoli trafiło około 250 tysięcy polskich żołnierzy, znajdowali się wśród nich oficerowie, lekarze, nauczyciele, inżynierowie, ludzie kultury i nauki. Jeńcy byli pogrupowani w trzech obozach: Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku. Traktowani byli, jako siła robocza. Wielu naszych rodaków zostało wywiezionych w nieznanych kierunkach, jedynie 448 osób zostało umieszczonych w takich obozach jak Pawliszczew Bor i Griazowiec pod Wołogdą. 5 marca 1940 roku pod rozkazem Stalina służby NKWD rozstrzelały 26 tysięcy jeńców wojennych. 13 kwietnia 1943 Niemcy ogłosili, że w lesie nazywanym Kozie Góry pod Katyniem odnalezione zostały masowe groby polskich oficerów. Strona radziecka uznała to za hitlerowską prowokację. Po zbadaniu przez delegację zarówno Polskiego jak i Niemieckiego Czerwonego Krzyża ośmiu grobów, okazało się, że znajduje się w nich około 4300 ciał z reguły z postrzałami w tył głowy. Przez bardzo długi czas, bo prawie 50 lat, sprawa tak ogromnej i okrutnej zbrodni, była głównym powodem, dla którego naród polski oczekiwał wyjaśnień od strony sowieckiej. Po 47 latach Sowieci oficjalnie przyznali się do swych okrutnych czynów. Jednak zmowa milczenia przez tak długi czas męczyła nasz naród.
