REFERAT DZIEJE DAWIDA: (PRZYNAJMNIEJ 2 STRONY)

Był drugim  królem Izraela, był on pierwowzorem: „Jezusa Chrystusa, syna Dawida” (Mt 1:1). Dzielnie walczył na polu bitwy i wytrwale znosił pzreciwności, potrafił być stanowczym przywódcą odznaczającym się nieustraszoną odwagą, ale był tez na tyle pokorny, że przyznawał się do poważnych grzechów i okazywał skruchę. Przejawiał serdeczne współczucie i miłosierdzie, miłował prawdę i prawość, a przede wszystkim pokładał całkowitą ufność w swym Bogu,był  pastezrem, muzykiem, poeta, wojownikiem, mąz stanu, prorokiem  i królem. Był najmłodszym z ośmiu synów Jessego miał tezz dwie siostry, miastem Dawida było Betlejem.W Bivblii pierwszy raz się o nim wspomina kiedy on pasie owce swego ojca na polach niedaleko Betlejem. Prorok Samuel, posłany przez Boga do domu Jessego, aby namaścić jednego z jego synów na przyszłego króla, odrzucił siedmiu starszych braci Dawida, mówiąc: „Tych Jehwe nie wybrał”. W końcu z pola sprowadzono Dawida. Był „rumianym młodzieńcem o pięknych oczach i przystojny z wyglądu” pojawia się w atmosferze oczekiwania, gdyż nikt jeszcze nie wie, po co przyszedł Samuel. Jahwe mówi do proroka: „Wstań, namaść go, bo to on!” To o nim Jahwe  powiedział: „Znalazłem Dawida, syna Jessego, męża według mego serca, który uczyni wszystko, czego ja pragnę” Chociaż Dawid był dzielnym wojownikiem, słynął również z gry na harfie i z komponowania pieśni. Miłość do Jahwe sprawiła, że teksty pieśni Dawida znacznie górują nad zwykłymi utworami rozrywkowymi i stanowią arcydzieła sztuki stworrzone ku chwale Jahwe. Nagłówki co najmniej 73 psalmów wskazują, że skomponował je Dawid, ale w innych miejscach Biblii przypisano mu jeszcze kilka (por. Ps 2:1 z Dz 4:25; Ps 95:7, 8 z Heb 4:7). Niektóre psalmy, np. 8, 19, 23, 29, najprawdopodobniej odzwierciedlają jego przezycia z okresu, gdy był pasterzem,. Kiedy jednak Dawid po raz pierwszy zostawił owce swego ojca, nie od razu otrzymał władze królewską. Najpierw był nadwornym muzykiem Saula. Królowi polecił go jeden z doradców, mówiąc, że Dawid nie tylko „umie grać”, ale jest też „dzielnym mocarzem i wojownikiem, i człowiekiem wypowiadającym się rozumnie, i mężczyzną dobrze zbudowanym, a jest z nim Jahwe”. Dawid grał więc na harfie Saulowi, gdy ten miał zły nastrój, a ponadto był jego giermkiem. Później z nieznanych powodów wrócił na jakiś czas do domu swego ojca. Gdy przyniósł zywność swym braciom służącym w wojsku Saula, które stało wtedy bezczynnie naprzeciwko Filistynów, był do głębi oburzony słowami i zachowaniem Goliata, znieważającego Jahwe. Zapytał więc: „Kimze jest ten nieobrzezany Filistyn, żeby miał urągać szeregom bojowym Boga zywego?” . Następnie dodał: „Jahwe, który mnie wyratował z łapy lwa i z łapy niedzwiedzia — on mnie wyratuje z ręki tego Filistyna” . Dawid wcześniej zabił lwa i niedzwiedzia, a gdy mu w końcu pozwolono walczyć z Goliatem, podszedł do niego ze słowami: „Pzrychodzę do ciebie z imieniem Jahwe Zastępów, Boga izraelskich szeregów bojowych, któremu urągałeś”. Potem wyrzucił kamień ze swej procy i powalił przeciwnika. Odciął Goliatowi głowę jego własnym mieczem i wrócił do obozu, niosąc  głowę i miecz tego olbrzyma. Popularność Dawida wzbudziła zawiść króla i „począwszy od tego dnia Saul wciąż patrzył na Dawida podejrzliwie”. Dwukrotnie rzucał w niego włócznią, by go przygwozdzić do ściany, gdy jak zwykle grał na harfie, ale w obu wypadkach Jahwe  zapobiegł nieszczęściu. Saul obiecał wcześniej dać swą córkę temu, kto pokona Goliata, lecz teraz zwlekał z oddaniem jej Dawidowi. W końcu zgodził się dać mu swą drugą córkę — pod warunkiem że Dawid przyniesie mu „sto napletków filistyńskich”. Saul wysunął to nierozsądne żądanie, spodziewając się, że Dawid zginie. Odważny Dawid podwoił jednak tę liczbę i przyniósł Saulowi 200 napletków, po czym mógł poślubić Michal. Odtąd już dwoje dzieci Saula pozostawało w serdecznych związkach z Dawidem, co jeszcze bardziej potęgowało nienawiść króla . Kiedy Dawid znowu grał Saulowi, ten po raz trzeci próbował go przebić włócznią. Pod osłoną nocy Dawid uciekł i potem widywał Saula już tylko w różnych niezwykłych okolicznościach Przez następne lata Dawid prowadził życie uciekiniera, ciągle przemieszczając się z miejsca na miejsce, nieubłaganie ścigany przez upartego i niegodziwego króla, czyhającego na jego życie. Saul  , na jakiś czas zaniechał pościgu, co pozwoliło Dawidowi uciec Z takich przeżyć zrodziły się piękne psalmy, w których Dawid wysławiał Jahwe za cudowne ocalenie. Tragiczna wiadomość o śmierci Saula bardzo zasmuciła Dawida. Był przejęty nie tyle faktem, że zginął jego największy wróg, ile tym, iż poległ pomazaniec Jahwe. Dawid panował w Hebronie siedem i pół roku, na górze Syjon zbudowal Miasto Dawidowe. Zawsze jednak zdawał sobie sprawę, że swej pozycji nie zawdzięcza własnym podbojom czy dziedzictwu, lecz Bogu Jahwe, który osadził go na tronie . Jego grzechem było to ze  zobaczył z dachu swego pałacu kąpiącą się Batszebę i rozbudził w sobie złe pragnienia. Dowiedziawszy się, że jej mąż, Uriasz, jest na wojnie, kazał sprowadzić ją do swego pałacu i z nią współżył. Po jakimś czasie powiadomiono go, że zaszła w ciązę. Bojąc się, że Batszeba zostanie publicznie osądzona i ukarana śmiercią za niemoralne postępowanie, szybko kazał sprowadzić do siebie do Jerozolimy Uriasza, mając nadzieję, że ten spędzi noc ze swą zoną. Nawet upił go w tym celu, ale Uriasz nie chciał spać z Batszebą. Zdesperowany Dawid odesłał go z powrotem na wojne gdzie zginąl. owdowiała Batszeba po okresie żałoby została żoną Dawida, zanim ludzie się zorientowali, że jest w ciąży  i tym Dawid sciągnął na siebie gniew Boga. Dziecko poczęte wskutek cudzołóstwa zmarło wkrótce po narodzeniu, mimo że Dawid przez siedem dni jego choroby pościł i rozpaczał. Pomimo swych błędów i poważnych grzechów Dawid zawsze przejawiał właściwe nastawienie serca, zdobywał się bowiem na skruchę i błagał Jahwe o wybaczenie. Pod koniec życia 70-letni król, przykuty już do łóżka, dalej doświadczał nieszczęść we własnej rodzinie. Jego czwarty syn, Adoniasz, bez wiedzy lub zgody ojca — a co ważniejsze, bez poparcia Jahwe — próbował zagarnąć tron. Gdy Dawid się o tym dowiedział, szybko ustanowił królem swego syna  pierworodnego ,Salomona, którego wybrał Jahwe .Następnie nakazał mu, by chodził drogami Jahwe, przestrzegał Jego ustaw i przykazań oraz we wszystkim postępował rozwaznie, a wtedy będzie mu się powodziło .