Siedzieli razem przy okrągłym stole - Ula, Zenek,Pestka , Julek oraz Marian. Spoglądali na siebie, jakby chcąc odtworzyc jeszcze żywe wspomnienia lat młodości. Słyszeli jedynie przyspieszone bicia włąsnych serc, przypominajće im,że w ogóle oddychają i funkcjonują normlanie, pomimo nabrzmiałej treścią ciszy. - Może przyniosę coś do picia? - zaproponowała Ula,wstając, gdy Zenek złapał ją za rękę. - Im raczej przydałyby się środki na mówienie. Co jest Pestka, czemu nawet ty nic nie mówisz? - Skoro nalegasz... Straciłam ostatnio pracę. Chcesz dalej rozwijać ten temat? Dobra, nie ma przeszkód. Mama ostatnio nie czuje sie najlepeij, a mi praktycznie brakuje kasy na lekarstwa dla niej. Ula przytuliła ciepło przyjaciółkę, mówiąc kojąco: - No Pestka, przecież zawsze możesz pożyczyć od nas. Mogę także wpaść i pomóc. - Tobie to dobrze, skończyłaś medycynę, i jesteś lekarzem jak twój ojciec. Ale co ja mogę zrobić? - A wy? - Zenek zwrócił się z uśmiechem do Julka i Mariana, zachęcają cdo mowienia. - Nieżle - przyznał z satysfakcją Julek. - Firma dobrze działa. - Ej, no weźcie! - zirytował się lekko Zenek. - Czy wyśie juz kompletnie przesiąkli zapachem życia? Pamiętacie, nasze przygody? - Tak, szkoda że to było z 20 lat temu - przznała Pesta i się rozpogodziła. - Dziecinniejesz na starość - powiedział rozbawiony Marian. - Więc? Za to wy sie starzejecie, mając rok czy dwa lata po 30. - OK. Masz rację - poddali sie pozostali. - Najważnijsze że nasza przyjaźń nadla istnieje - podsumowała Ula, która w miarę uplywu lat nabieralaa pewnosci seibie. - Jestescie lda mnie najwaznijsi. Zapadla cisza, tylko teaz zupelnie o innym charakterze - cos w rodzaju ulgi i nierodzilenej wiezi zalalo pokoj, utrzymujac przyjaciol w pewnosci, ze tak bedzie zawsze.
