Drogi pamiętniku... Dziś przytrafiło mi się coś niezwykłego... Myślałem, że po pokonaniu czarnej strony mojej duszy jestm wolny, lecz się myliłem. To wszystko wróciło. Jest silnejsze ode mnie, nie mogę się z tego pozbierać. Kolejny raz dałem się sprowokować i ponieść emocji... Rzuciłem niefortunne zaklęcie... Myślałem, ze jestem wystarczająćo silny by znieść każdy bół, myliłem się. Terazm wiem, że z biegiem czasu życie przestaje być proste... gdy rzuciłem zaklęcie... To... Too... Ujrzałem moją matkę gdy kona... Widziałem jak kona, ale nie mogłem jej pomóc. Nic nie mogłem zrobić tylko patrzeć jak cierpi... To było coś okropnego bół przeszył nie tylko moje serce i duszę ale całe ciało każdy najmniejszy zakątek ciała. Teraz już wiem, że nic nie jest takie proste jak mogło by się wydawać. Gdy tak piszę te słowa to łzy spływają mi na kartkę delikatnie rozmazując tusz wiecznego pióra. Ręka dygocze niespokojnie. Nie wiem... Nie wiem... Kiedy odzysam spokój. Może to nauczka? Sam nie wiem. Nic więcej nie jestem z siebie wstanie wydusić, łzy... łzy.. łzy... Rozpacz... Da się to jeszcze jakoś naprawić? Nie jest tak łatwo jak mogłoby się wydawać. Ged
