informacie o batalionie

Batalion, bojownik batalion, bojownik zmienny, biegus bojownik, bojownik odmienny (Philomachus pugnax) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae). Występowanie Zamieszkuje północno-wschodnią Europę i Syberię po Morze Ochockie i Cieśninę Beringa. Zimuje w interiorze Afryki, na Bliskim Wschodzie oraz w Indiach. Czasem skraca wędrówkę i dolatuje tylko do Morza Północnego i Wielkiej Brytanii. Przeloty w marcu-maju i lipcu-październiku. Podczas wędrówek jest jednym z najliczniejszych siewkowców obserwowanych w Polsce. Sporadycznie zalatuje doAmeryki Północnej.W Polsce skrajnie nielicznie lęgowy - rocznie zakłada gniazda od 50 do 80 samic, na rozproszonych, nieregularnie zajmowanych stanowiskach głównie w północnej części kraju[4]. Nie wiadomo, ile jest samców. Gwałtowny spadek liczebności następował od lat 80. XX wieku; jeszcze na przełomie lat 70. i 80. oceniano ją na 300-400 samic, a w połowie lat 80. - na 150-200 samic. Batalion występuje głównie na Bagnach Biebrzańskich, ale nastąpił tam drastyczny spadek liczebności związany z zarastaniem torfowisk. Poza tym dawniej gniazdował w dolinie Bugu (rejon Drohiczyna i Serocka) oraz nad Zalewem Sulejowskim na Pilicy. Pojedyncze lęgi stwierdzano również na Polesiu Lubelskim, nad jeziorem Jamno i u ujścia rzeki Redy. Z pewnością przestał już gniazdować, ze względu na osuszenie terenu, na Bagnach Kramskich w byłym woj. konińskim, w dolinie Narwi (okolica Suraża i Tykocina) i w dolinie Bzury (rejonŁęczycy). W Polsce, obok Niemiec, Belgii, Holandii i Francji, przebiega jego południowa granica występowania.Cechy gatunku Silnie zaznaczony dymorfizm płciowy. Samica wielkości kosa, samiec wyraźnie większy. Typowa sylwetka brodźca, nogi długie, mała głowa, krótka szyja, dziób krótszy od głowy lekko wygięty do dołu. Ogon i kuper tylko po bokach białe. W szacie godowej, od kwietnia do sierpnia, pióra na przodzie szyi tworzą jednobarwną lub prążkowaną kryzę (czarną, czerwonobrązową lub białą). Długie, zakręcone pióra na potylicy tworzą rodzaj uszu. Przód i boki głowy nieopierzone, pokryte brodawkowatą skórą. Kolory "uszu", kryzy i nagiej skóry silnie zmienne - od bieli, beżu, żółci, pomarańczu, po niebieski, purpurowy, czarny. Zmienny również rysunek - od jednolitego koloru po plamki i prążki. Wszystko to sprawia, że ubarwienie każdego z samców batalionów jest równie niepowtarzalne jak ludzkie linie papilarne. Odnosi się to również do ubarwienia nóg i dzioba. Grzbiet i skrzydła u wszystkich ptaków szarobrązowe z ciemnymi plamkami, brzuch jasnoszary. Pióra płaszcza często odstają. Dziób ciemny, kolor nóg zmienny - od czerni po oliwkowożółty i czerwony. Samice w szacie godowej mają wierzch ciała, szyję i pierś szarobrązową z dużymi czarnymi polami.Samce w szacie spoczynkowej, samice i osobniki młodociane ubarwione podobnie. Można je pomylić wtedy z innymi siewkowcami. Wierzch ciała szarobrązowy z ciemnymi plamkami, brzuch jasny. Brak kryzy, "uszu", a cała głowa, również u samców, opierzona. Mimo, że samiec jesienią jest podobny do samicy, to jest jednak od niej o 1/3 większy. U młodych szyja i podgardle są rudawe, brązowoszary wierzch z wyraźniejszym łuskowaniem, brzuch beżowy, a nogi od barwy szlamistej do zielonkawej, potem przechodzą w żółtą, a u dorosłych w czerwonopomarańczową.W locie na skrzydłach widać wąski jasny pas i ciemniejsze przyśrodkowe sterówki ogona, który jest od góry obrzeżony na biało. Zaniepokojone bataliony wydają głuche "ga gag ga", ale raczej rzadko się odzywają.Wymiary średnie dł. ciała ok. 29-32 cm (samiec), 22-26 cm (samica) rozpiętość skrzydeł ok. 44-59 cm waga ok. 70-255 gBiotop Rozległe, wilgotne, krótko ścięte i słabo użytkowane łąki w pobliżu małych zbiorników wodnych, torfowiskach oraz bagna. Preferuje pas północnoeuropejskiej i azjatyckiej tundry. W czasie przelotów odpoczywa na wilgotnych łąkach i mulistym podłożu. Samiec terytorialny w upierzeniu godowym Samiec satelitarny z białą krezą Toki Na lęgowiska samce wracają do Europy Środkowej pod koniec marca i na początku kwietnia, a 2-3 tygodnie później samice. Różnicę w czasie samce wykorzystują na dokończeniu pierzenia, tak, że zwykle samice zastają je już w barwach godowych. Na wiosnę samce podczas toków zbierają się w grupy na suchych miejscach wśród podmokłych łąk i bagien, a następnie rytualnymi walkami starają zwrócić na siebie uwagę samic. Każdy samiec ma określone terytorium tokowe z którego przywabia samice, o średnicy 25-40 cm. Broni go agresywnie. Cały ten teren porównywany jest do areny w której centrum znajduje się samiec o najwyższej randze. Jak tylko zobaczą samice samce stroszą pióra czubów i kryz, trzęsą głowami, rozkładają pióra ozdobne i ogony, drepczą w miejscu, podskakują w górą, biegają tam i z powrotem. Wdają się też w udawane walki na dzioby i pazury z konkurentami. Samice przechadzają się miedzy nimi i wybierają tego samca, który najokazalej przedstawił swoje upierzenie i barwy. Samiec w tym czasie kłania się im mając nastroszone pióra. Mimo to zachowania te nie tworzą więzi pomiędzy partnerami. Po zapłodnieniu samce zostawiają samicę i wracają na tokowisko. Takie zachowania godowe powodują jednocześnie, że jeden samiec może zdobyć parę samic (które chętniej wybierają samce o wysokiej randze), a inne - żadnej.Nie ma tu dłuższego łączenia się w pary, wspólnej budowy gniazda. Warto też wspomnieć o samcach satelitarnych, pozbawionych swojego terytorium. Nie wykazują agresywnego zachowania, więc są tolerowane przez inne samce.Gniazdo Na ziemi, w suchym miejscu. Samica wyszukuje wilgotne miejsca w trawach, gdzie wygrzebuje jamkę, którą wyścieła źdźbłami i liśćmi traw.Jaja W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju-czerwcu 4 jaja o różnej barwie, przeważnie są brązowo lub zielonkawo nakrapiane.Okres lęgowy Jaja wysiadywane są przez okres 21-22 dni tylko przez samicę. Pisklęta usamodzielniają się po około 3 tygodniach. Opiekuje się nimi tylko samica. Od sierpnia bataliony zbierają się w liczne stada dochodzące nawet do tysięcy osobników. Jesienne przeloty trwają do października.Pożywienie Bezkręgowce, głównie dorosłe owady i ich larwy, pająki, skorupiaki wodne oraz ślimaki, uzupełnione pokarmem roślinnym, a podczas przelotów i na zimowiskach zjadają też nasiona. Zbierają je z powierzchni ziemi, wybierają z wody lub chwytają w płytszych wodach. Batalion żeruje spokojnie chodząc lub brodząc na płytkich głębokościach.Ochrona Objęty ochroną gatunkową ścisłą. Zagrożeniami dla tego gatunku jest osuszanie bagien i zarastanie krzewami podmokłych łąk. Batalion (nazwa skrócona baon) – jednostka organizacyjna wojska, mniejsza od pułku – ok. 300-700 żołnierzy (czasem więcej niż 700). Termin wprowadzony został po raz pierwszy przez Niccolò Machiavellego jako określenie oddziału piechoty mniejszego od batalii. Od połowy XVI wieku nazwę tę wprowadzono weFrancji dla oznaczenia jednostki taktycznej o zmiennej liczbie żołnierzy. Maurycy Orański jako wódz naczelny armii holenderskiej terminem batalion oznaczył jednostkę taktyczną piechoty podzieloną na 2 dywizjony muszkieterów i 1 dywizjon pikinierów, jednostka taka składała się z 550 ludzi. Później ten typ jednostki upowszechnił się w innych armiach. Od połowy XVII wieku batalion stał się także jednostką administracyjną wojska liczącą około 1000 żołnierzy. W Polsce batalion jako jednostka taktyczna pojawił się w 1705 roku w ramach reformy wojsk przeprowadzanych przez Augusta Mocnego na wzór wojsk saskich i wchodził w skład regimentu piechoty. W tym okresie saski batalion liczył 760 żołnierzy - 10 do 11 ludzi w sztabie i 5 kompanii po 150 żołnierzy. W okresie wojny siedmioletniej w wojskach Prus, Austria i Rosja ukształtował się batalion jako jednostka taktyczna licząca 1000 żołnierzy, dzieląca się administracyjnie na 6 kompanii. Pod względem taktycznym dzieliła się ona na 2 skrzydła, 4 dywizjony i 8 plutonów, do takiego batalionu przydzielano zazwyczaj od 3 do 5 dział. W Prusach oprócz jednostek piechoty liniowej liczących 1000 żołnierzy, istniały również bataliony strzelców liczące 400 ludzi. We Francji w okresie rewolucji francuskiej ukształtował się batalion liczący 800 żołnierzy podzielony na 9 kompanii. W 1808 w ramach reformy wojsk francuskich batalion stał się jednostką składającą się z 6 kompanii (4 kompanii fizylierów, 1 kompanii grenadierów i 1 kompanii woltyżerów), każda z nich liczyła po 140 żołnierzy. W czasie wojny krymskiej batalion został ostatecznie ukształtowany jako jednostka piechoty składająca się z 4 kompanii liczący po 200 – 250 żołnierzy. Taka forma utrzymała się do I wojny światowej, gdy w skład batalionów zaczęto wprowadzać pododdziały wsparcia. Zjawisko to nasiliło się zwłaszcza w trakcie II wojny światowej, gdy do batalionów piechoty wprowadzano pododdziały dział przeciwpancernych, moździerzy, łączności, zaopatrzenia. W okresie po I wojny światowej rozpoczął się proces różnicowania wojsk i obok batalionów piechoty zaczęły powstawać wyspecjalizowane typy batalionów. Proces ten postępował wraz z rozwojem techniki wojskowej. W ten sposób powstały bataliony piechoty zmotoryzowanej, piechoty morskiej, saperów, łączności, czołgów, dział pancernych, medyczne i szereg innych, wyspecjalizowanych do wykonywania konkretnych działań na polu walki lub w zabezpieczeniu takich działań. Obecnie batalion stanowi jednostkę taktyczną (pododdział), składający się z kilku (3-6) kompanii i mniejszych pododdziałów zabezpieczenia. W wojskach NATO i USA batalion zazwyczaj wchodzi w skład brygady, w armii rosyjskiej (i w armiach państw, niegdyś tworzących Układ Warszawski) zazwyczaj wchodzi (wchodził) w skład pułku. W jednostkach artylerii i kawalerii odpowiednikiem batalionu jest w szeregu armii dywizjon. Batalion zazwyczaj składa się z dowództwa, sztabu wraz z pododdziałem dowodzenia (zazwyczaj pluton lub kompania dowodzenia), kilku kompanii zasadniczego dla danego batalionu rodzaju wojsk, czasem dodatkowo kompanii innego rodzaju wojsk (np. w batalionie zmechanizowanym mogą być 3 kompanie zmechanizowane i 1 bateria moździerzy, oraz pododdziałów zabezpieczających wykonanie zadań batalionu (np. saperzy, artyleria przeciwpancerna, artyleria przeciwlotnicza). Obecnie w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiejbataliony występują w ramach brygady lub pułku (są wtedy pododdziałami) albo jako bataliony samodzielne (są wtedy oddzielnymi jednostkami wojskowymi). Etatowym dowódcą batalionu (dywizjonu) w SZ RP jest oficer starszy w stopniu podpułkownika.

informacie o batalionie

informacie o batalionie...