Napisz baśń o dobrej księżniczce.                         Potrzebuję na dziś pomóżcie     będę wdzięczny

Po kilku latach guwernantki zastępują najlepsi nauczyciele. Księżniczka uczy się pilnie wszystkiego, co księżniczce potrzebne - dobrych manier, tkania i haftowania, śpiewu, gry na  pianinie, a także jazdy konnej. Potrafi docenić poezję, malarstwo, czyta wartościowe książki. Codziennie słyszy, jaka jest mądra i śliczna, jednak nie jest rozpieszczana. Uczy się szacunku do starszych, uznania dla ciężkiej pracy, wrażliwości na krzywdę, skromności. W końcu Księżniczka rozkwita, a dumni Król i Królowa wprowadzają ją na salony, gdzie jej olśniewająca uroda, nienaganne maniery i kultura zachwycają wszystkich, a Księżniczka cieszy się, że przynosi chlubę swoim rodzicom. Skrycie marzy, że któregoś dnia pojawi się Książę na białym rumaku, dlatego wytrwale na niego czeka. W końcu na balu pojawia się On, a serce Księżniczki trzepocze. Król i Królowa są szczęśliwi, że ich córka znalazła miłość, dlatego błogosławią młodym i niebawem odbywa się huczny ślub. A co potem? Żyli długo i szczęśliwie? Niestety, prawdziwych Książąt jest równie mało, co Księżniczek. Kiedy rozwieje się mgła zakochania, może się okazać, że to Drwal, który koronę dostał od Złotej Rybki. Owszem, jest pracowity i szlachetny, ale niezbyt oczytany i rozmowny. Albo Poeta o rozmarzonym spojrzeniu i kompletnym braku poczucia rzeczywistości. Księżniczka może się pogodzić z brakiem służby, kolacji przy świecach co wieczór albo koniecznością pracy i z miłością poświęcić mężowi. Tylko która Księżniczka czułaby się spełniona nie mogąc wykorzystać wszystkich swoich talentów? Ile pokory musiałaby mieć, żeby nie zawstydzać męża swoją doskonałością, nie irytować się jego ułomnością? Nawet jeśli Książę okazałby się prawdziwy, mogliby oboje znudzić się swoją doskonałością. Na koniec słowo prawdy: Prawdziwi Książęta są tylko w baśniach, tak samo jak Księżniczki                                               a dalej wymyśl sam