"Czy kłamstwa się opłacają?" Po przeczytaniu książki Carla Collodiego Pt. : Pinokio uświadomiłem sobie, że kłamstwo ma krótkie nogi. Bardzo łatwo jest kogoś oszukać, aczkolwiek zawsze ponosi się za to konsekwencje. Moim skromnym zdaniem kłamstwo można by podzielić na 3 grupy: kłamstwo z premedytacją, kłamstwo niezamierzone oraz kłamstwo dla dobra drugiego człowieka. To ostatnie może wydać się nieprawdopodobne, a nawet głupie, lecz czasem już tak jest, że trzeba nagiąć prawdę, aby druga osoba nie zrobiła jakiegoś głupstwa, lub po prostu żyła w błogiej nieświadomości, nie znając do końca prawdy. Doskonałym przykładem tego jest placebo- czyli bezwartościowa substancja lub zabieg chirurgiczny podawana pacjentom jako terapia. Chory nie wie, że to, co zastosowano nie jest prawdziwym leczeniem, zaś wszystko (dla leku głównie: wygląd, zapach, smak, konsystencja), oprócz leczniczych właściwości placebo jest takie samo, jak rzeczywistej terapii. Często zastosowanie prawdziwego leku mogłoby być szkodliwe dla pacjenta, ale oszukanie go przez wmówienie, że przyjął lek, może poprawić jego sytuację psychiczną. Teoretycznie obowiązkiem każdego lekarza jest informowanie pacjenta o jego przypuszczalnej dolegliwości, jeszcze nawet bez stwierdzenia oficjalnej diagnozy, ale czy warto jest ryzykować to pogorszeniem się jego stanu, zapaści psychicznej czy depresji. Z pewnością nie! Jednak prędzej czy później będziemy musieli poinformować pacjenta o jego stanie zdrowia, co w tak zaskakującej dla naszej ofiary sytuacji może doprowadzić nawet do szoku, zawału serca czy innej nieprzewidzianej dolegliwości lub zwyczajnie wniesieniu oskarżenia przeciw naszemu lekarzowi o tajenie wiadomości przed pacjentem o jego stanie zdrowia. Moim zdaniem transakcja nieopłacalna. Kłamstwo ma krótkie nogi i czy wcześniej, czy później zawsze wyjdzie na jaw. Liczę na dobrą ocenę tutaj jak i u ciebie w szkole :D
