ale nie wiadomo na ile... Pomimo zamieci Anka wyszła z domu. Wichura próbowała zdmuchnąć jej nową, różową czapeczkę, ale Anka się nie dawała. Szła przez miasto kierując się w stronę małej, przytulnej restauracji. Kiedy pędziła by zdązyć na randkę, snieg sprawiał że tusz zaczynał gromadzic się pod oczami a ubranie choc ciepłe i zimowe przemakało. Wreszcie dotaarła na miejsce. Niestety spostrzegła ze nie ma osoby z którą się umówiła. Zrobiło jej się przykro... Poszła do toalety przetrzeć oczy i skierowała się w stronę drzwi. -Gdzie sie wybierasz? -zatrzymał ją głos. odwróciła się a tam elegancko ubrany Bartek z kwiatami w ręku -Myślałam że nie przyszedłeś - powiedziała podchodząc do chłopaka -Jak bym mógł nie spędzić walentynek z tak wyjątkową dziewczyną- powiedział z rozkosznym usmiechem. Ance zrobiło się od razu cieplej a rumieńce z zimna zastapiły inne. Bartek wręczył jej kwiaty i usiedli do stolika. Po zakończonej randce Bartek odprowadził Ankę do domu. I poszedł. Już zdązyła zamknąc drzwi, zdjąć buty i przemoczone ubranie a tu nagle dzwonek do drzwi. To Bartek. -zapomniałem czegoś- powiedział lekko zdenerwowany -czego? zapytała prawdziwie zdziwiona dziewczyna - wtedy chwycił ją w objęcia i pocałował. może być? ;D
