Droga Młodzieży! 1. Gorąco bowiem pragnę was zobaczyć, aby wam użyczyć nieco daru duchowego dla waszego umocnienia, to jest abyśmy się u was nawzajem pokrzepili wspólną wiarą – waszą i moją (Rz 1, 1 – 12). Słowa apostoła Pawła, skierowane do chrześcijan Rzymu, wyrażają uczucia, z jakimi i ja zwracam się do was wszystkich, rozpoczynając przygotowania do XI Światowego Dnia Młodzieży. Ożywia mnie bowiem to samo pragnienie spotkania z wami, gdy w duchu przybywam do was odwiedzając wszystkie zakątki ziemi, gdzie każdego dnia przeżywacie porywającą przygodę życia: wasze rodziny miejsca nauki i pracy, wasze wspólnoty, w których gromadzicie się, aby słuchać słowa Chrystusa i w modlitwie otwierać na Niego swoje serce. Kieruję spojrzenie zwłaszcza ku tym młodym ludziom, którzy bezpośrednio uczestniczą w dramatach jakie nadal nękają ludzkość: którzy cierpią z powodu wojen, przemocy, głodu i nędzy i wciąż na nowo przeżywają cierpienia Chrystusa, który przez swoją mękę jest bliski człowiekowi przygniecionemu ciężarem cierpienia i niesprawiedliwości. Światowy Dzień Młodzieży zgodnie z przyjętym już zwyczajem będzie obchodzony w r. 1996 w ramach wspólnot diecezjalnych, w oczekiwaniu na kolejne spotkanie ogólnoświatowe, które w 1997 r. zgromadzi nas w Paryżu. 2. Jesteśmy już w drodze ku Wielkiemu Jubileuszowi Roku 2000. W liście apostolskim „Tertio millennio adveniente” wezwałem cały Kościół, aby przygotował się na to wydarzenie przez przemianę serca i życia. Również was proszę, byście już teraz rozpoczęli przygotowania w tym samym duchu i z takimi samymi intencjami. Przykazuję wam program działania oparty na słowach Ewangelii i odpowiadający tematom proponowanym całemu Kościołowi na kolejne lata; program, który będzie nicią przewodnią najbliższych Światowych Dni Młodzieży. Rok 1997: „Nauczycielu – gdzie mieszkasz? Chodźcie, a zobaczycie” (J 1, 38 – 39). Rok 1998: „Duch Święty wszystkiego was nauczy” (por. J 14, 26). Rok 1999: „Ojciec was miłuje” (J 16, 27). Rok 2000: „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1, 14). 3. Do was, młodzi, zwracam się zwłaszcza z wezwaniem, byście patrząc na epokowy przełom Roku 2000 pamiętali, że „przyszłość świata i Kościoła należy do młodych pokoleń – do tych, którzy urodzili się w tym stuleciu i osiągną dojrzałość w przyszłym, pierwszym wieku nowego tysiąclecia (…) Jeśli [młodzi] zdołają iść drogą wskazaną przez Chrystusa dana im będzie radość umocnienia Jego obecności w przyszłym stuleciu”. (por. „Tertio millennio adveniente”, 58). Na drodze wiodącej do Wielkiego Jubileuszu niech wam towarzyszy soborowa konstytucja Gaudium et spes, którą pragnę jeszcze raz powierzyć wam wszystkim, podobnie jak powierzyłem ją waszym rówieśnikiem z kontynentu europejskiego zgromadzonym w Loreto we wrześniu ubiegłego roku: jest to „cenny i zawsze i młody dokument. Raz jeszcze przeczytajcie go z uwagą. Znajdziecie w nim światło, które pomoże wam odczytać wasze powołanie jako mężczyzn i kobiet wezwanych, by w naszej wspaniałej i zarazem dramatycznej epoce być twórcami braterstwa i budowniczymi pokoju”. („Anioł Pański”, 10 września 1995 r.) 4. „Panie, do kogoż pójdziemy?” Celem i kresem naszego życia jest On, Chrystus, który oczekuje nas – każdego z osobna i wszystkich razem – aby poprowadzić nas poza granice czasu, gdzie znajdziemy się na wieki w ramionach Ojca, który nas miłuje. Choć wieczność jest naszym celem jako ludzi złaknionych prawdy i spragnionych szczęścia, tłem naszych codziennych trudów jest historia. Wiara poucza nas, że przeznaczenie człowieka jest napisane w sercu i w umyśle Boga, który kieruje biegiem dziejów. Poucza nas też, że Ojciec składa w nasze ręce misję budowania już tu na ziemi owego „Królestwa Bożego” zapowiedzianego przez Syna, które urzeczywistni się w pełni na końcu czasów.
