Bardzo wzruszyła mnie jego historia. Współczuję mu z całego serca. Uważam że większość ludzi powinna go podziwiać za wytrwałość w przeciwnościech losu, które przyniosło mu rzycie. Osobiście leżąc w szpitalu przez większą część swojego rzycia załamałabym się psychicznie, ponieważ nikt nie był by ze mną do końca szczery. Wszyscy mówiliby "nie martw się, niedługo wrócisz do zdrowia". Cieszę się, że Oskar miał choć jedną bliską mu osobę, która potrafiła być szczera. Sądze, że nie przyszło z łatwością jego ciociwyznać mu, że zapewne w krótce umrze. Oskar jednak wiedział o tym od początku, a i tak w głębi duszy odczuwał maleńką nadzieję na to że przeżyje. Był po prostu dzielny. Nie zazdroszczę mu jego przeżyć i proszę cię panie Boże byś nigdy nie zmusił mnie do takiego cierpienia. Wolałabym umrzeć niż przezywać w męczarniach to co Oskar.
