Pewnego dnia powierzyłam mojej przyjaciółce sekret. Prosiłam ją, aby nikomu go nie zdradziła. Przyrzekła mi, że tego nie zrobi, lecz następnego dnia w szkole okazało się, że nie dotrzymała słowa. Dowiedziałam się od mojej koleżanki z klasy, że moja przyjaciółka rozpowiedziała to połowie klasy, mimo moich próśb o utrzymaniu tajemnicy. Czułam się okropnie. Miałam wrażenie, że świat zawalił mi się pod nogami, że straciłam grunt. Byłam zrozpaczona, nie mogłam uwierzyć, że (imie przyjaciółki) zachowała się tak podle w stosunku do mnie. Byłam na nią zła całm sercem, myślałam, że już nigdy jej tego nie wybaczę. Nigdy wcześniej nie sądziłam, że mogłaby tak postąpić. Byłam naprawdę wściekła, chciało mi się krzyczeć. Byłam zdruzgotana. Nie chciałam jej znać. Mimo, że ona przysięgała, że to nie ona o tym powiedziała klasie, inne osoby przyznały się, że usłyszały to właśnie od niej. Historia źle się skończyła - przestałyśmy być najlepszymi przyjaciółkami, a ja znalazłam drugą najlepszą przyjaciółkę, która wspierała mnie w tamtych trudnych chwilach. Pomogłam? ;*
Sądziłam, że przyjaźń ma swoje zasady, że nigdy nie wydałabyś mojego sekretu. Powierzyłam Ci go przecież w tajemnicy. Teraz cała klasa o nim wie, wyśmiewają mnie. Jestem zdruzgotana, zła, ale przede wszystkim zawiedziona. Byłam przekonana, że mogę na Ciebie liczyć, jestem na siebie wściekła, że Ci ufałam. Przez tą sytuację jestem teraz bardzo nieufna. Mija dużo czasu zanim uwierzę, że ktoś ma wobec mnie szczere intencje. Straciłam wiarę w siebie i ludzi, często płaczę. Jednak mam nadzieję, że kiedyś uda na nowo uda mi się uśmiechać, a przede wszystkim komuś zaufać.
