Niemal codziennie z prasy, telewizji i radia dowiadujemy się o narastających konfliktach pomiędzy przedstawicielami rządzącej partii a pozostałymi ugrupowanieniami politycznymi. Wszyscy zapewniają, że ich dzielenia mają przynieść dynamiczny rozwój naszej ojczyzny i dostatnie życie społeczeństwu. Teoretycznie wszyscy chcą tego samego – skąd więc ta wzajemna agresja i niechęć Działania parlamentarzystów bardzie przypominają zaciekłą walkę niemającą nic wspólnego z dobrem ojczyzny niż wspólne dążenie dla jej dobra. Czy musi tak być? Czy Polacy potrafią kochać ojczyzne tylko wtedy gdy ja utracą? Dzieje naszego narodu potwierdzają tę tezę. emigracji, ryzykując życie Polacy potrafili przeciwstawić się zaborcom, podejmując liczne próby uwolnienia ojczyzny, nie zniechęcając się w walce o Polskę - mimo zakazów mówili po polsku, uczyli się pielęgnowania tradycji, komponowali dzieła literackie i muzyczne, tworzyli Polskę od podstaw. Najważniejsza była wolność i temu celowi trzeba było poświęcić wszystko. Historia informuje nas o życiu rodaków pod zaborami. Do upadku powstania styczniowego panował kult walki o wolność rozpowszechniany przez romantyków. Postawa polaków charakteryzowała się poczuciem szacunku oraz oddaniem względem własnej ojczyzny i możliwością ponoszenia ofiar. Oczywistym było przedkładanie celów ważnych dla ojczyzny nad osobistymi a w skrajnych przypadkach poświęcenie własnego zdrowia lub życia. W literaturze pięknej często spotyka się porównanioe ojczyzny z domem rodzinnym. A dom to nei tylko ściany czy dach. Dom – to przede wszystkim jego mieszkańcy. To oni decydują o tym jaki od jest. – radosny, przyjazdny, pełen miłości – taki, do którego chętnie wracamy, czy smutny, pełen agresji i nienawiści. Myśle, że koniecznie trzeba dążyć do tego aby nasza ojczyzna była takim ciepłym i bezpiecznym domem, w którym wszyscy będziemy chcieli mieszkać i bez wachania stwierdzimy, że kochamy naszą ojczyzne i zawsze tutaj będzie nasz miejsce - bez względu na okoliczności.
