"Pielgrzym" Podmiot liryczny, poprzez kontrast pomiędzy obrazem wschodniej przepysznej "krainy dostatków i krasy", a skromnymi lasami Litwy, odległej i niedostępnej dla pielgrzyma ojczyzny, wyraża swą ogromną tęsknotę za rodzimym krajem. W III i IV strofie obraz utraconej ojczyzny splata się i ściśle zespala z obrazem ukochanej przez podmiot liryczny kobiety, która nadal żyje daleko stąd, w litewskiej "lubej dziedzinie". Zespolenie tych obrazów wywołuje nieodparte wrażenie iż uczucia pielgrzyma przenoszą się ciągle z osoby kochanki na utraconą ojczyznę i na odwrót. Równocześnie jednak niepewność czy przedmiot młodzieńczej miłości pamięta jeszcze o wiernym kochanku przenosi się na ojczystą krainę antropomorfizując ją poprzez przyznanie jej zdolności do pamiętania bądź zapomnienia o stęsknionych za nią wygnańcach. Postać kochanki z kolei staje się częścią wyidealizowanego przez bolesną rozłąkę świata, który urasta do rangi utraconego na zawsze raju, pozostającego poza zasięgiem udręczonego niekończącą się pielgrzymką wędrowca.
