Andrzej Kmicic jako zór osobowy Polaka

H. Sienkiewicz Potop, bohater główny; pułkownik, służy Januszowi Radziwłłowi, nieświadomie staje się zdrajcą, potem przeżywa przemianę, staje się patriotą gotowym poświęcić życie dla ojczyzny Wygląd: Billewiczówna bardzo się obawiała, że mężczyzna, którego przeznaczono jej na męża, nie spodoba się jej. Na szczęście uroda młodzieńca całkowicie podbiła jej serce: "płowa jak żyto, mocno podgolona czupryna, smagła cera, siwe oczy bystro przed się patrzące, ciemny wąs, twarz młoda, orlikowata, a wesoła i junacka" - tak wyglądał bohater. W dworku billewiczowskim mówiono: "łuna od niego bije", "królewicz" Życiorys: Był chorążym orszańskim, synem miecznika, będącego przyjacielem Herakliusza Billewicza, który w testamencie nakazał Oleńce ślub z Andrzejem lub wstąpienie do klasztoru. Przybył do Billewicz, przeświadczony o tym, że szybko podbije serce panny, ożeni się z nią i będzie żył szczęśliwie. Tymczasem jego hulanki spowodowały, że Oleńka ostro go skarciła. Kmicic porwał pannę, ale odbił ją Wołodyjowski. Przywiózł on listy zapowiednie do walki z nawałą Szwedów, którzy wkroczyli w granice Rzeczypospolitej. Kmicic udał się na dwór magnata litewskiego, księcia Janusza Radziwiłła, do Kiejdan. Tam sprytny magnat wymusił na nim przysięgę wierności, a potem poddał Litwę Szwedom. Kmicic stracił wszystko - pannę, dobre imię, honor szlachcica, został zdrajcą ojczyzny Przybrał imię Babinicz i udał się do Częstochowy. Tam bohatersko walczył w obronie klasztoru, potem stanął przed samym królem. Udało mu się oczyścić i odzyskać dobre imię. W finale powieści pogodził się także z Oleńką Billewiczówną Charakterystyka: Był młodzieńcem o wesołym, żywym usposobieniu, lubiącym zabawę i śmiech. Pełen fantazji, nie zastanawiał się często nad własnymi postępkami. W Wodoktach strzelał do portretów przodków Billewiczów, traktując to jako doskonały sprawdzian celności swych strzałów i oryginalny popis. Nie widział nic złego w tym, że jego "kompanioni" zaczepiają w karczmie okoliczne szlachcianki i drwią z ich opiekunów-szlachciców. Uważał, że kawalerska fantazja to jego prawo. Był skłonny do uczuciowych porywów, najpierw działał, potem myślał. Ale Oleńkę kochał szczerze i z wielkim oddaniem "Młody, przedsiębiorczy, zuchwały, okryty wielką sławą, stojący na czele potężnej chorągwi" - taki jest Kmicic na dworze Radziwiłła. Chce mu szczerze służyć, pragnie zadowolić ukochaną, jeszcze nie rozumie, co to prawdziwy patriotyzm. Jest człowiekiem dumnym i ambitnym, bardzo pewnym siebie. Wcześniej bardzo przeżył, że ktoś mógł go pokonać na szable, a zrobił to Wołodyjowski. Jedno, co można o nim powiedzieć na pewno - to człowiek honorowy, przysięga ma dla niego ogromne znaczenie, jest nieodwołalna. Przysiągłszy wierność Radziwiłłowi na krzyż, nie może go opuścić, choć bardzo cierpi. Rycerski honor, duma i ambicja to cechy, które Kmicic zachował po przemianie, jaka się w nim dokonała. Poza tym jest, niestety, typowym szlacheckim warchołem, hulaką, dba jedynie o własne dobro, walczy tam, gdzie spodziewa się korzyści, dobro ojczyzny dla niego nie istnieje, nie zastanawia się nad nim. Chce się dobrze zabawić, obficie i smacznie zjeść, po spotkaniu z Oleńką zamierza ją po prostu poślubić i żyć szczęśliwie Pod wpływem miłości do Oleńki oraz zawodu, jakiego doznał od Radziwiłłów, Kmicic się zmienia. Znakiem tej przemiany jest zmiana nazwiska (to jest konieczne, chcąc walczyć w szeregach Polaków, bohater musi zmienić nazwisko, bo jest znany jako zdrajca) na Babinicz. Duma Kmicica bardzo cierpi - znieważył nazwisko rodowe, okrył je hańbą. Podąża doCzęstochowy - tam nastąpi jego odnowa. Po spowiedzi u księdza Kordeckiego, Kmicic czuje, że może jeszcze naprawić swoje błędy. Staje się obrońcą klasztoru - wykazuje się nadludzką odwagą (wyrzuca odbezpieczony granat poza mury klasztoru), patriotyzmem (udaje, że popiera Kuklinowskiego, wyciąga z niego jak najwięcej wiadomości, a potem kopniakiem wyrzuca za bramę klasztoru), pomysłowością, sprytem. Jego fantazja i zuchwałość wreszcie przydają się w słusznej sprawie - dzięki tym cechom podejmuje misję wysadzenia kolubryny, olbrzymiego działa oblężniczego. Udaje mu się to. Potem ratuje życie królowi Janowi Kazimierzowi, dzielnie walczy Dojrzewa także do miłości, teraz stara się zasłużyć na ukochaną. Ceni i szanuje jej postawę, patriotyzm, mądrość, dobroć. Dobro ojczyzny stawia jednak wyżej nad prywatę. Przybywa do Oleńki dopiero po wielu stoczonych walkach. Jako bohater, wzór patriotyzmu, dzielny żołnierz Rzeczypospolitej może z nią stanąć na ślubnym kobiercu Rola w utworze: Andrzej Kmicic to najbardziej lubiany bohater Trylogii. Jest bardzo bliski czytelnikowi - ma wady, słabości, popełnia złe czyny, ale umie je naprawić, zmienić się i osiąga szczęście zarówno osobiste (ślub z Oleńką, odzyskanie dobrego imienia), jak i jako polski patriota (wróg zostaje pokonany). Nie jest wyidealizowany i dzięki temu może być wzorem do naśladowania