na jutro potrzebuję osobę króla Dawida pomuszcie!

Rodzinnym miastem Dawida było Betlejem,był muzykiem,pasterzem,poetą,wybitnym wojownikiem. Dzielnie walczył na polu bitwy i wytrwale znosił przeciwności, potrafił być stanowczym przywódcą odznaczającym się nieustraszoną odwagą, ale był też na tyle pokorny, że przyznawał się do poważnych grzechów i okazywał skruchę. Przejawiał serdeczne współczucie i miłosierdzie, miłował prawdę i prawość, a przede wszystkim pokładał całkowitą ufność w swym Bogu, Jahwe. Samuel-prorok, posłany przez Boga do domu Jessego(ojca Dawida), aby namaścić jednego z jego synów na przyszłego króla, odrzucił siedmiu starszych braci Dawida, mówiąc: „Tych Jahwe nie wybrał”. W końcu z pola sprowadzono Dawida,który pasł owce ojca.. Ten „rumiany młodzieniec o pięknych oczach i przystojny z wyglądu” pojawia się w atmosferze oczekiwania, gdyż nikt jeszcze nie wie, po co przyszedł Samuel. Jahwe mówi do proroka: „Wstań, namaść go, bo to on!” To o nim Bóg powiedział: „Znalazłem Dawida, syna Jessego, męża według mego serca, który uczyni wszystko, czego ja pragnę” Dawid był dzielnym wojownikiem, słynął również z gry na harfie i z komponowania pieśni. Być może nauczył się tego, gdy godzinami pilnował owiec. Zasłynął też jako twórca nowych instrumentów muzycznych. Nauczył się posługiwać procą, zmężniał, nabrał odwagi i był gotów ratować zagubione owce, a w razie konieczności nie wahał się zabić niedźwiedzia czy lwa. Kiedy jednak Dawid po raz pierwszy zostawił owce swego ojca, nie od razu otrzymał władzę królewską. Najpierw był nadwornym muzykiem Saula. Królowi polecił go jeden z doradców, mówiąc, że Dawid nie tylko „umie grać”, ale jest też „dzielnym mocarzem i wojownikiem, i człowiekiem wypowiadającym się rozumnie, i mężczyzną dobrze zbudowanym, a jest z nim Bóg” . Dawid grał więc na harfie Saulowi, gdy ten miał zły nastrój, a ponadto był jego giermkiem. Dawid przyniósł zywność swym braciom służącym w wojsku Saula, które stało wtedy bezczynnie naprzeciwko Filistynów, był do głębi oburzony słowami i zachowaniem Goliata, znieważającego Jahwę. Zapytał więc: „Kimże jest ten nieobrzezany Filistyn, żeby miał urągać szeregom bojowym Boga żywego?” Następnie dodał: „Bóg, który mnie wyratował z łapy lwa i z łapy niedźwiedzia — on mnie wyratuje z ręki tego Filistyna” Dawid wcześniej zabił lwa i niedźwiedzia, a gdy mu w końcu pozwolono walczyć z Goliatem, podszedł do niego ze słowami: „Przychodzę do ciebie z imieniem Boga  Zastępów, Boga izraelskich szeregów bojowych, któremu urągałeś”. Potem wyrzucił kamień ze swej procy i powalił przeciwnika. Odciął Goliatowi głowę jego własnym mieczem i wrócił do obozu, niosąc jako trofeum głowę i miecz tego olbrzyma. Dawid prowadził życie uciekiniera, ciągle przemieszczając się z miejsca na miejsce, nieubłaganie ścigany przez upartego i niegodziwego króla,Saula. czyhającego na jego życie.   Pewnej nocy Dawid i Abiszaj zakradli się do obozu śpiącego Saula i zabrali jego włócznię oraz dzban na wodę. Abiszaj chciał zabić Saula, ale Dawid ponownie oszczędził króla, mówiąc, że z punktu widzenia Jahwe byłoby dla niego nie do pomyślenia, by miał podnieść rękę na pomazańca Bożego. Wtedy to Dawid po raz ostatni widział swego prześladowcę. W bitwie, do której doszło na górze Gilboa, śmierć ponieśli Saul i jego trzej synowie. Tragiczna wiadomość o śmierci Saula bardzo zasmuciła Dawida. Był przejęty nie tyle faktem, że zginął jego największy wróg, ile tym, iż poległ pomazaniec Jahwe. Bolejąc nad nim, skomponował pieśń żałobną zatytułowaną „Łuk”. Wyraził w niej swój smutek. Dawid panował w Hebronie siedem i pół roku, po czym zgodnie z poleceniem Jehowy przeniósł swą stolicę do zdobytej twierdzy Jebusytów, Jerozolimy. Zbudował w niej na górze Syjon Miasto Dawidowe i panował jeszcze przez 33 lata. Gdy mieszkał w Hebronie, pojął kolejne żony, ponownie sprowadził do siebie Michal oraz został ojcem kilku synów i córek. Po przeniesieniu się do Jerozolimy wziął sobie jeszcze więcej żon i nałożnic, które urodziły mu kolejne dzieci. Gdy Filistyni usłyszeli, że Dawid został królem nad całym Izraelem, nadciągnęli, żeby go obalić. Dawid pytał Jahwe, czy ma wyruszyć przeciwko nim do walki. Odpowiedź brzmiała „wyrusz” i Bóg doprowadził do takiej klęski wrogów, że Dawid nadał miejscu walki nazwę Baal-Peracim, co znaczy „pan przełomów”.Dawid zamierzał wybudować z drewna cedrowego świątynię, żeby do niej przenieść z namiotu Arkę. Ale Bóg nie pozwolił mu tego dokonać; powiedział: „Wiele krwi przelałeś i wielkie wojny toczyłeś. Nie zbudujesz domu dla mego imienia, gdyż wiele krwi rozlałeś na ziemi przed moim obliczem”Jahwe zawarł jednak z Dawidem przymierze i obiecał, że władza królewska na zawsze pozostanie w jego rodzinie, oraz zapewnił go, że świątynię wybuduje jego syn Salomon, którego imię pochodzi od rdzenia oznaczającego „pokój”. Grzechy przyczyną nieszczęścia.Dawid  zobaczył z dachu piękną niewiste Batszebe,zakochał się w niej. . Po jakimś czasie powiadomiono go, że zaszła w ciążę. Bojąc się, że Batszeba zostanie publicznie osądzona i ukarana śmiercią za niemoralne postępowanie, szybko kazał sprowadzić do siebie do Jerozolimy Uriasza,jej męża , mając nadzieję, że ten spędzi noc ze swą żoną. Nawet upił go w tym celu, ale Uriasz nie chciał spać z Batszebą. Zdesperowany Dawid odesłał go z powrotem do wojska z potajemnym rozkazem dla jego dowódcy, Joaba: miał on ustawić Uriasza na pierwszej linii walki, gdzie czekała go niechybna śmierć. Plan się powiódł. Uriasz zginął w bitwie, a owdowiała Batszeba po zwyczajowym okresie żałoby została żoną Dawida, zanim ludzie się zorientowali, że jest w ciąży. Bóg wszystko jednak widział i ujawnił te karygodne grzechy, okazał Dawidowi miłosierdzie ze względu na przymierze co do Królestwa, zapewne także dlatego, że Dawid wcześniej sam okazywał miłosierdzie innym. Dziecko poczęte wskutek cudzołóstwa zmarło wkrótce po narodzeniu, mimo że Dawid przez siedem dni jego choroby pościł i rozpaczał. Później pierworodny syn Dawida, Amnon, zgwałcił swą przyrodnią siostrę Tamar i został zamordowany przez jej brata, co niezmiernie zasmuciło Dawida. Potem Absalom, trzeci i szczególnie umiłowany syn Dawida, nie tylko próbował zagarnąć tron, ale też publicznie okrył swego ojca hańbą i okazał mu pogardę, współżyjąc z jego nałożnicami. W końcu Dawid został całkowicie upokorzony, gdy kraj ogarnęła wojna domowa między synem a ojcem, która zakończyła się śmiercią Absaloma, wbrew woli króla i ku jego wielkiej rozpaczy. Uciekając przed Absalomem, Dawid skomponował Psalm 3, w którym śpiewał, że „wybawienie należy do Jahwe”. Pomimo swych błędów i poważnych grzechów Dawid zawsze przejawiał właściwe nastawienie serca, zdobywał się bowiem na skruchę i błagał Boga o wybaczenie.Z tego związku  urodził się następny syn Salomon. Pod koniec życia 70-letni król, przykuty już do łóżka, dalej doświadczał nieszczęść we własnej rodzinie. Jego czwarty syn, Adoniasz, bez wiedzy lub zgody ojca — a co ważniejsze, bez poparcia Boga — próbował zagarnąć tron. Gdy Dawid się o tym dowiedział, szybko ustanowił królem swego syna Salomona, którego wybrał Bóg. Następnie nakazał mu, by chodził drogami Jahwe, przestrzegał Jego ustaw i przykazań oraz we wszystkim postępował rozważnie, a wtedy będzie mu się powodziło