Proces pracy nad własnym charakterem jest bardzo trudny, zwłaszcza w młodym wieku, kiedy nie do końca wiemy, co chcemy od życia uzyskać i czego nam brakuje. Pojawia się wiele wątpliwości, czujemy wewnętrzne rozdarcie, mamy ochotę krzyczeć, ale z naszych ust nie wydobywa się najcichszy dźwięk. Robimy dobrą minę do złej gry. To jest właśnie świat osoby nastoletniej. Trudno jest utrzymać wszystkie niegrzeczne komentarze tylko dla siebie. Czasami nieodpowiednie odzywki wypowiadamy bez zastanowienia i później tego żałujemy. Najlepiej wiedzą o tym rodzice. Jesteśmy z nimi blisko, nie wstydzimy się ich, co czasami doprowadza do braku ograniczeń i niepotrzebego podniesienia głosu. To tylko subtelna zmiana tonu, ale wprowadza odbiorcę w stan zagrożenia, gdyż krzyk niewątpliwie jest oznaką agresji. Na swoim przykładzie mogę powiedzieć, że chociaż bardzo się staram, nie zawsze wychodzi mi bycie miłą i kulturalną. Później bardzo żałuję, cierpię wewnętrznie i chcę przeprosić, ale z drugiej strony jest to oznaka słabości... Takie postępowanie to błędne koło, dlatego warto raz, a dobrze zabrać się za siebie i twardo postanowić: to koniec! Niedawno tak zrobiłam. Jest mi w tej chwili ciężko, nie do końca wychodzi mi unikanie przekleństw i podnoszenia głosu, ale się staram. Kilka osób już zauważyło poprawę, co bardzo mnie cieszy. Myślę, że każdy w głębi serce czuje, kiedy coś jest nie tak. Problem stanowi jedynie wytrwałość w swoim postanowieniu. Wierzę, że dla człowieka nic nie jest niemożliwe, a praca nad sobą bardzo wiele uczy i na pewno pomaga w osiąganiu przyszłych celów w każdej dziedzinie życia.
"Niełatwy proces pracy nad własnym charakterem" - rozwiń myśl w dowolnej formie pisemnej. Prosze o szybkie rozwiązanie. z gory dzieki :)...
