kardynał Sapieha opatrznościowy mąż na trudne czasy kościoła w Polsce czy awanturnik polityczny?  Prosze pomóżcie

Już w czerwcu 1945 roku Episkopat pod przewodnictwem kard. Sapiehy zebrał się na Jasnej Górze na pierwszej powojennej konferencji, aby wspólnie podjąć program odnowy życia religijnego. Omawiano też straty, jakie poniósł Kościół i naród, zwłaszcza w szeregach duchowieństwa, oraz potrzeby duszpasterskie Ziem Odzyskanych. Konferencja szczególnie „wskazała na niebezpieczeństwa, jakie zagrażają świętości węzła małżeńskiego oraz wychowaniu przyszłych pokoleń. Omawiano też zgodnie z posłannictwem Kościoła środki, które doprowadzą do przywrócenia w narodzie, a zwłaszcza w rodzinie, odwiecznych zasad moralnych". Za zadanie chwili konferencja uznała „roztoczenie opieki nad wiernymi potrzebującymi pomocy materialnej i zaleciła ożywienie akcji charytatywnej, która stanowi jedną z najpiękniejszych kart Kościoła". W tym celu powołano do życia Krajową Centralę Caritas, której działalnością miał kierować Episkopat w osobach arcybiskupa Sapiehy oraz biskupów Lorka i Kubiny. Siedzibą Centrali został Kraków, a jej dyrektorem mianowano księdza Karola Pękalę. Na koniec roku 1946 w Polsce było 4157 oddziałów parafialnych Caritas, z którymi współpracowało 24 tysiące osób w zarządach i 34 tysiące w akcji opiekuńczej. Pod stałą opieką Caritas pozostawało 8360 dzieci w rodzinach zastępczych i 16 tysięcy w domach dziecka. Ze stałej pomocy korzystało 66 tysięcy starców przy rodzinach i 6 tysięcy w domach starców. Caritas utrzymywał 972 przedszkola, 399 kuchni i 71 zakładów leczniczych. Było to, jak na półtora roku istnienia, niemałe osiągnięcie.