opisz husarię polską z XVI w

Husaria były to oddziały ciężkiej kawarelii, które dzięki sile natarcia przełamywały szyki nieprzyjaciela. Swoją przewagę polscy jeźdźcy zawdzięczali głównie doskonałemu wyszkoleniu, taktyce walki i umiejętnościom dowódców. Husarz ubrany był w zbroję, która składała się z mocowanych za pomocą szelek i naplecznika, a także z naramienników i karwaszy, które osłaniały ręce. Głowę żołnierza osłaniał szyszak o kulistym kształcie. Husaria posiadały rówwnież skrzydła, które przyczepiano do siodła lub zbroi. Według niektórych historyków ten element wyposażenia husarza służył do płoszenia koni przeciwnika oraz osłaniał przed rzucanymi przez Tatarów arkanami. Inni uczeni uważają, że skrzydła noszono jedynie podczas uroczystych przemarszów, ponieważ w trakcie walk były mało przydatne. Wzorując się na Turkach i Tatarach husarze zaczęli nosić skóry dzikich zwierząt. Początkowo zbroję ozdabiano skórami wilków i rysi, a z czasem także okryciami ze skór lamparcich i tygrysich. Konie, których używali husarze musiały być silne, szybkie i niesamowicie wytrzymałe. Pochodziły one ze specjalnych hodowli, a przygotowanie ich do udziału w walce trwało kilka lat. Husarz posiadał, także kopię która osiągała do 5,5m długości. Byłą ona przeznaczona do jednorazowego użytku, bowiem jej drzewiec kruszył się przy uderzeniu. Żołnierz husarii posiadał również koncerz, czyli szpikulec o długości ponad 1,5m, zaopatrzony w rękojeść podobną do rękojeści szabli. Broni tej urzywano podczas ataku po skruszeniu kopii. Główną bronią husarza stanowiła szabla podczas bezpośrednich starć z przeciwnikiem. Husarz posiadał, także pistolet, który był noszony przy siodle. Ze względu na niewielką celność tę broń stosowano jedynie wtedy gdy przeciwnik znajdował się w niedużej odległości.