POTRZEBUJE NA DZIŚ Ogólne informacje na temat bohaterów lektury pt."Wesele"

Osoby: Gospodarz - Włodzimierz Tetmajer - malarz i pisarz, przyrodni brat poety Kazimierza Przerwy-Tetmajera; cieszył się wśród bronowickich chłopów wielkim autorytetem. Gospodyni - Anna (z domu Mikołajczykówna), żona Włodzimierza Tetmajera. Pan Młody - Lucjan Rydel - poeta, ludoman, syn profesora UJ, „pan, który bez butów chadzał". Panna Młoda - Jadwiga Mikołajczykówna. Marysia - Marysia Mikołajczykówna - siostra Panny Młodej, żona chłopa Wojciecha Susuła. Wojtek - Wojciech Susuł - chłop. Ojciec - Jacek Mikołajczyk - ojciec Panny Młodej, gospodarz z Bronowic. Jasiek - Jan Mikołajczyk, brat Panny Młodej. Kasper - Kasper Czepiec - krewny Błażeja Czepca. Poeta - Kazimierz Przerwa-Tetmajer - sławny poeta młodopolski, dekadent, człowiek oderwany od życia. Dziennikarz - Rudolf Starzewski, redaktor stańczykowskiego dziennika "Czas", ukazującego się w Krakowie. Nos - Tadeusz Noskowski - malarz (niektórzy widzowie doszukiwali się tu postaci Stanisława Czajkowskiego - również malarza). Ksiądz - Ksiądz z Bronowic, pochodzenia chłopskiego. Maryna - Maryna i Zosia Pareńskie, córki lekarza, profesora UJ. Zosia - Zosia została żoną Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Radczyni - Antonina Domańska - żona profesora UJ, autorka "Historii żółtej ciżemki" i "Paziów króla Zygmunta". Haneczka - Hanna Rydlówna, siostra Lucjana Rydla. Czepiec - Błażej Czepiec - wuj Panny Młodej. zepcowa - Żona Błażeja Czepca. Klimina- Baba wiejska, starościna wesela, chrzestna Isi. Żyd - Hersz Singer, bronowicki karczmarz. Rachel - Pepa (Józefa) Singer, córka karczmarza. Isia - Isia Tetmajerówna - najstarsza córka Włodzimierza Tetmajera (najdłużej żyjąca uczestniczka bronowickiego wesela; zmarła na pocz. lat 90. XX w. w Londynie). Osoby Dramatu (zjawy): Chochoł - pojawia się w izbie weselnej, śpiewając smętną piosenkę o pawich piórach; zapowiada przybycie gości; to pośrednik między światem rzeczywistym a fantastycznym. Jest otulonym słomą na zimę krzakiem róży. Zjawia się na początku akcji fantastycznej (w II akcie) oraz na końcu dramatu, gdy gra"chocholą" muzykę uczestnikom akcji (akt III). Jest symbolem nadziei na odrodzenie Polski, społeczną sprawiedliwość, a także objawieniem sztuki i piękna. Widmo - malarz Ludwik de Laveaux, uczeń Jana Matejki - ukazuje się Marysi. Ludwik miał się ożenić z Marysią, ale zmarł wcześniej na gruźlicę. Marysia mogłaby mieć podobne wesele; mogłaby wyjść za „pana z miasta". Ten obraz literacki, przypomina Mickiewiczowską balladę "Romantyczność" i dramatyczną historię Jasia i Karusi. Stańczyk - nadworny błazen trzech ostatnich Jagiellonów, bystry i odważny mędrzec zatroskany o los Polski, pojawia się na obrazach Matejki - ukazuje się Dziennikarzowi. Stańczyk uosabia sumienie Dziennikarza, który pracując w lojalistycznym dzienniku, wie, że „usypia" naród i szarga „świętości" narodowe. Dziennikarz jest wyznawcą tez krakowskiej szkoły historycznej, głoszącej dość kontrowersyjny program polityczny oparty na przekonaniu, że historia Polski była pasmem klęsk i niepowodzeń, a jedyną metodą postępowania w obecnej sytuacji Polski jest lojalizm i ugoda z zaborcą. Stańczyk - błazen Zygmunta Starego - wskrzesza czasy świętości Rzeczypospolitej Jagiellonów, jest znakiem jej potęgi i chwały, zadaje tym samym kłam tezom krakowskiej szkoły, jest wyrzutem sumienia Dziennikarza, który przeżywa kryzys zaufania do ideologii własnego stronnictwa. Błazen ofiarowuje Dziennikarzowi kaduceusz (w starożytności była to laska heroldów, zapewniająca im nietykalność; to symbol pokoju i łagodzenia sporów, ale także laska błazna), by rozbudzał świadomość narodową - „mącił narodową kadź" i „stał na czele” Rycerz Czarny - Zawisza Czarny z Garbowa, sławny i mężny rycerz, walczył pod Grunwaldem, symbol Polaka-patrioty - ukazał się Poecie. Zwiastun odrodzenia ojczyzny. Mówi Poecie: „Na koń; zbudź się!...". Wyznacza mu rolę wieszcza. Poeta wie, że „Polska to jest wielka rzecz", ale nie czyni nic i „śpi". Jest dekadentem, porażonym niemocą i owładniętym melancholią. Zawisza Czarny jest symbolem jego rozterek wewnętrznych, znakiem siły i mocy, której brakuje Poecie. Hetman - Franciszek Ksawery Branicki - współtwórca konfederacji targowickiej, sługus Moskwy, sprzedawczyk, zdrajca, podczas powstania kościuszkowskiego skazany na śmierć - ukazuje się Panu Młodemu. Hetman zmusza Pana Młodego do zastanowienia się, czy w głębi serca nie tkwi w nim poczucie wyższości szlachty nad chłopstwem. Hetman mówi: „Czepiłeś się chamskiej dziewki! Polska to wszystko hołota, tylko im złota...". Upiór - Jakub Szela - chłop spod Tarnowa, stanął na czele rabacji galicyjskiej (1846). Rzeź szlachty przez zbuntowane chłopstwo sprowokowała administracja austriacka, by rozbić przygotowywane powstanie narodowe - ukazuje się Dziadowi. Symbol głębokiego podziału narodu polskiego na "panów" i "chamów" i krzywdy chłopskiej oraz wzajemnej pogardy. Odkryta zostaje haniebna karta polskiej historii. zapewne po to, by wyjaśnić przyczyny wzajemnej niechęci inteligencji do chłopstwa, po części usprawiedliwić jej postępowanie funkcjonującym jeszcze żywo w pamięci obrazem rzezi galicyjskiej. Wernyhora - na wpół legendarny Kozak, wróż ukraiński z 2. połowy XVIII w. Symbol odrodzenia Polski w granicach historycznych z 1772 r.; rzecznik zgody chłopów ze szlachtą oraz Polaków z Rusinami - ukazuje się Gospodarzowi. Pan -Dziad z lirą przybywa z rozkazem z dawnych kresów Rzeczypospolitej - symbolu wielkości i potęgi dawnej Polski, ale i buntów chłopskich przeciwko polskiej szlachcie. Budzi chęć do czynu narodowego i przymierza szlachty z chłopami. Symbol wiary w odrodzenie ojczyzny. Wernyhora zostawia Złoty Róg na sznurze i nakazuje "rozesłać wici" po kraju. Kiedy odjeżdża, jego koń gubi złotą podkowę. Z chwilą pojawienia się tej postaci rozpoczyna się w dramacie wątek narodowo-wyzwoleńczy, skonstruowany jednak nie w konwencji realistycznej, ale symbolicznej.

U zródeł Wesela tkwi wydarzenie autetyczne - ożenek znanego młodopolskiego literata Lucjana Rydla z chłopką z podkrakowskich Bronowic Jadwigą Mikołajczykówną, ślub odbył się 20 listopada 1900 roku.To małżeństwo pana z miasta z córką włościańską było wyrazem modnej wówczas w niektórych kręgach artystycznych i inteligenckich chłopomanii, czyli bezkrytycznego wielbienia mieszkańców wsi i  ici stylu życia. W swym arcydziele Wyspiański dokonuje drastycznej konfrontacji narodowych mitów z rzeczywistością.Naprzeciwko siebie stają  z jednej strony chłop kosynier, od czasów  insurekcji kościuszkowskiej symbol ludu gotowego stanac  do walki o wolność, z drugiej zaś - przectawiciel inteligencji, tej wykształconej i zaangażowanej warswy, powołanej do przewodzenia narodowi, niesienia przed nim "kaganka oświaty". Pojawienie się Wernyhory zwiastowało powstanie wspólnej sprawy "panów" i "ludu" Arcyzabawny jest dialog Radczyni z Kliminą świadczący o tym , że pani z miasta nie ma pojecia o realiach życia na wsi.Podobnie myśli zaproszony na wesele Żyd w rozmowie z panem Młodym nazywając jego bratanie sie z chłopstwem narodowym bałamuceniem.Kpi także z niego , że ten swą sukmanę, którą się tak pyszni na weselu, przeciez jutro zrzuci. Żaden z miejskich gosci weselnych nie postrzega chłopów realnie, nie widzi ich prawdziwych ambicji i aspiracji.Nie potrafią wyjść  poza  ukształtowane przez wieki sterotypy każące widzieć we wsi pasterską , bukoliczną arkadię lub siedlisko rozjuszonego , groznego chamstwa.