Podstawową jednostką mongołów była jazda mongolska. Jeźdźcy potrafili celnie strzelać nawet w pełnym galopie. Ponieważ używali nowego typu łuków, tzw. refleksyjnych, ich strzały leciały na znaczną odległość i mogły przebić zbroje przeciwników. O militarnym sukcesie ordy często decydowały konie Mongołów, które były zdolne przemierzyć wiele kilometrów bez postoju. Natomiast Polscy wojownicy to typowi zbrojni posiadający lekki pancerz, włócznie, miecze i drewniane tarcze. Ich siły były słabsze od mongolskich i na dodatek Polska w XI i XII wieku miała mało kawalerii.
