SARMATYZM - rozwinął się za czasów saskich (XVI-XVII w.), był przeświadczeniem polskiej szlachty, które dotyczyło tego, że protoplastami (przodkami) jest starożytny lud z dorzecza Donu i Wołgi. Polska szlachta za czasów świetnośći RP (przed rozwinięciem złego środka judaktywy, jakim było liberum veto - pierwsz raz Władysław Siciński nie zgodził się na prolongatę - przełużenie obrad sejmu) była bardzo bogata i obnosiła się z tym. Ubierała drogie importowane tkaniny, szerokie ozdobne pasy. Jest historia o tym, że jeden szlachcic, gdy umarł, zawieziono go powozem do Rzymu. Po drodze z wozu sypały się złote monety i inne kosztowności. Biedniejsza szlachta nosiła np. szare cholewy (bogatsza > czerwone) i wypychała buty słomą (stąd "słoma z butów wychodzi). Sarmacja była kojarzona z odwagą, dumą i walecznością, a także szacunkiem/walką o dobro ojzcyzny-matki. Taka też była polska szlachta w bitwach. Jednakże rozwój cech polskiej szlachty doprowadził do wyksztąłcenia się 2 faz. Mianowicie, początkowo od gościny, finalnie do ksenofobii. Od wystawych uczt do obżarstwa i pijaństwa. Im bliżej wieku XVII (koniec baroku), tym bardziej pozytywne cechy przeradzala się w negatywne. Kontrreformacja - odpowiedź Kościoła na reformację, walka z zalewającymi napadami ze strony Wschodu i jego religii. Powstała wówczas inkwizycja. W literaturze I FAZA = Wacław Potocki II FAZA = Pasek (pamiętniki)
