Scenariusz inscenizacji na motywach powieści Lucy Maud Montgomery "Ania z Zielonego Wzgórza" WSTĘP OSOBY: ANNA SHIRLEY DIANA BARRY ANIA DIANA MARYLA MATEUSZ MAŁGORZATA LINDE PANI BARRY A K T I / na proscenium - drzewa, ogród, ławeczka (lub altana); Ania - dorosła czyta książkę, co chwilę niespokojnie spogląda za siebie, gdzie wkrótce pojawi się Diana - także dorosła / DIANA Dzień dobry, Aniu! ANIA /składa książkę / Witaj, Diano. Nie mogłam się wprost doczekać twej wizyty. DIANA Ciągle jesteś tak niecierpliwa... Bardzo się cieszę, że mogłyśmy się spotkać. /witają się serdecznie / Przyjechałam tu tylko na dwa dni... Muszę wracać do rodziny. ANIA Jaka szkoda... No, ale za to ten dzisiejszy dzień będzie po prostu cudowny. / siadają na ławce / DIANA Jak zwykle: Ania - marzycielka. Ale to dobrze, że się nie zmieniłaś. ANIA O, akurat! Już ani ja, ani ty nie mamy po jedenaście lat. Jesteśmy teraz dorosłe... Wiesz, często myślę o naszym dzieciństwie. DIANA Nieprawdopodobne! Czy możesz sobie to wyobrazić? Ja również wracam pamięcią do tych wspaniałych lat! Boże, jak mogę wątpić w twą wyobraźnię?! Tak, Aniu, zawsze patrzyłam na ciebie z podziwem. ANIA TY - na mnie? Och, jak możesz tak mówić? To ja ciebie podziwiałam. I byłam najszczęśliwszą osobą pod słońcem, że mogłam wszystkim mówić, iż Diana Barry jest moją przyjaciółką...O, znalazłam pokrewne dusze w Avonlea. DIANA Aniu, niech to będzie wieczór wspomnień. Co ty na to? ANIA Dobrze, dlaczego nie? DIANA Opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz przybyłaś na Zielone Wzgórze.. Jak wyglądały te pierwsze dni. ANIA O, to były przeżycia. Ale najpierw należy wspomnieć panią Małgorzatę Linde! DIANA Zgadza się. Pani Małgorzata Linde uwielbiała siedzieć przy oknie i bacznym okiem sprawdzać, czy czasami nie dzieje się coś niezwykłego. Wtedy nie zaznała spokoju, póki nie doszła przyczyny i celu tej niezwykłości... O D S Ł O N A 1 /pokój w domu Maryli i Mateusza; Maryla krząta się po domu, słychać pukanie / LINDE Dobry, wieczór, Marylo. MARYLA Dobry wieczór, Małgorzato. Śliczny wieczór, prawda? Siadaj, proszę. Jak się twoi miewają? LINDE Czujemy się wszyscy doskonale. Lecz kiedy zobaczyłam Mateusza jadącego gościńcem, przyszło mi na myśl, czy nie zaszło u was coś niepomyślnego. Sądziłam, że może jedzie po doktora. MARYLA /uśmiecha się / O nie, czuję się zupełnie dobrze. Mateusz pojechał na dworzec. Oczekujemy małego chłopca z Domu Sierot z Nowej Szkocji. / chwila milczenia / LINDE Czy mówisz serio, Marylo? MARYLA Ależ naturalnie! LINDE /wzburzona / Chłopiec! Z Domu Sierot! Czy to nie koniec świata?! /chwila milczenia, Maryla się uśmiecha, Małgorzata mówi już spokojnie / Skądże wam to przyszło do głowy? MARYLA O, długo rozmyślaliśmy nad tym, właściwie całą zimę. Krótko przed Bożym Narodzeniem była u nas pani Spencer. Opowiadała o domu dla sierot, który jest wzorowo prowadzony. Mateusz jest już niemłody i nie taki rześki jak dawniej. Czasem serce go niepokoi... Prosiliśmy panią Spencer, aby wybrała dla nas chłopca, najlepiej dziesięcio - jedenastoletniego. Uważamy, że to wiek najodpowiedniejszy - chłopiec jest dość duży do załatwiania drobnych sprawunków, a dość młody, by nim pokierować wedle nasze woli. Znajdzie u nas ciepły, rodzinny kąt i odpowiednią opiekę. LINDE Wiesz, Marylo, muszę ci przyznać otwarcie, że wasz zamiar, to wielkie szaleństwo, wielkie ryzyko. Wprowadzacie do domu jakieś obce dziecko. Nie macie pojęcia, kim byli jego rodzice ani też czym będzie ono w przyszłości. Gdybyś mnie zapytała o radę - czego nie uczyniłaś, Marylo - zaklinałabym cię na wszystko, byś tego nie robiła. Bezwarunkowo nie! MARYLA Nie przeczę, że jest trochę słuszności w tym co mówisz, Małgorzato. Mateusz tak rzadko czegoś żąda, że jeśli już to uczyni, uważam za swój obowiązek spełnić jego prośbę. Co się tyczy ryzyka, to trudno przewidzieć skutki wielu spraw na świecie. Nawet rodzice nie wiedzą, co wyrośnie z ich własnych dzieci LINDE No cóż, może wszystko ułoży się dobrze. Tylko nie mów później, żem cię nie ostrzegała. Czas już na mnie. Jeszcze muszę wejść do Bellów. Ich dziecko choruje. Dobranoc, Marylo. MARYLA Dobranoc, Małgorzato. / wstają, Maryla odprowadza ją do połowy sceny: p.Linde mówi do siebie/ LINDE Niesłychane rzeczy! Przecież ani Maryla, ani Mateusz nie mają pojęcia o wychowaniu dziecka! Za nic w świecie nie chciałabym być w skórze tego biednego chłopca... /wychodzi, Maryla krząta się, wchodzi Mateusz, za nim Ania: Maryla przygląda się w milczeniu/ MARYLA No cóż, Mateuszu, gdzie jest chłopiec? MATEUSZ Nie było tam chłopca. Była tylko ona. /wskazuje Anię/ MARYLA Nie było chłopca? Ależ musiał tam być. Przecież prosiliśmy panią Spencer, by go przywiozła. MATEUSZ Przywiozła właśnie tę dziewczynkę. Pytałem u zawiadowcy stacji. Musiałem więc zabrać ją do domu. Nie można było zostawić dziecka na pustym dworcu, nawet jeśli zaszła jakaś pomyłka. MARYLA / z przekąsem / A to paradne! ANIA / w czasie rozmowy uśmiech znikł z jej twarzy, załamała ręce / Nie chcecie mnie! Nie chcecie mnie dlatego, że nie jestem chłopcem! Powinnam się była tego spodziewać! Nikt mnie nigdy nie chciał. Zawsze tak bywało. Powinnam była rozumieć, że to zbyt piękne, aby się mogło spełnić... Ale cóż ja pocznę? Rozpłynę się chyba we łzach... / opada na krzesło, ukrywa twarz w dłoniach i zaczyna szlochać / MARYLA Cicho, cicho! Przecież nie ma znowu o co tak rozpaczać. ANIA Nie ma o co? Pani także płakałaby, gdyby przybyła pod dach domu, który miał zostać jej rodzinnym domem, i nagle dowiedziała się, że pani nie chcą, bo nie jest chłopcem! O, to najtragiczniejsza chwila, jaką przeżyłam! MARYLA /łagodnie / Nie płacz. Nie wyrzucimy cię przecież za drzwi dziś wieczór! Pozostaniesz u nas, póki się cała rzecz nie wyjaśni. Jak się nazywasz? ANIA /ociera twarz / Może zechciałaby pani nazywać mnie Kordelia? MARYLA Nazywać cię Kordelia? Czy to nie jest twoje prawdziwe imię? ANIA Nieee, niezupełnie, ale chciałabym nazywać się Kordelia. To brzmi tak dystyngowanie. MARYLA Nie pojmuję, o co ci chodzi. Jeśli nie nazywasz się Kordelia, to jakie masz imię? ANIA Anna Shirley. Ale proszę, niech pani nazywa mnie Kordelia. Wszak dla pani to obojętne, jeśli pozostanę tutaj niedługo. A Anna to takie nieromantyczne imię. MARYLA Romantyczne czy nieromantyczne! Anna to skromne i rozumne imię. Nie masz powodu się go wstydzić. ANIA Ja się go nie wstydzę, tylko Kordelia więcej mi się podoba.. Jeśli jednak pani chce mnie nazywać Anną, proszę przynajmniej mówić ANIU zamiast ANDZIU. MARYLA Myślę, że to wszystko jedno. ANIA O nie, to wielka różnica! Ania brzmi o wiele delikatniej. MARYLA A więc Aniu, nie Andziu, czy wiesz, w jaki sposób zaszło to nieporozumienie? Czy w Domu Sierot nie było chłopców? ANIA Jest ich bardzo wielu, ale pani Spencer powiedziała wyraźnie, że państwo życzą sobie jedenastoletnią dziewczynkę. Nie ma pani pojęcia, jak ja się ucieszyłam! Nie spałam z radości całą noc! / do Mateusza/ Ale czemu nie powiedział mi pan tego na dworcu? Gdybym nie widziała Białej Drogi Rozkoszy ani Jeziora Lśniących Wód, nie byłoby mi tak ciężko na duszy! MARYLA O czym ona mówi? MATEUSZ Przypomina sobie...szczegóły naszej rozmowy... gdyśmy jechali... Idę wyprząc klacz. /bierze kapelusz i wychodzi/ MARYLA Aniu, idź teraz na górę i zanieś do pokoju swoją torbę. Wypakuj rzeczy, a potem zejdź do nas. / Ania posłusznie wychodzi; wchodzi Mateusz, zdejmuje kapelusz, siada przy stole; Maryla przysiada się obok / MARYLA Ładna historia! Dziewczynkę należy odesłać do Domu Sierot. Czy nie uważasz tego za konieczne? MATEUSZ Wiesz, Marylo, to jest bardzo miłe stworzenie. Naprawdę, przykro jest odsyłać ją, kiedy tak bardzo pragnie tu zostać. MARYLA Ależ, Mateuszu, czym właściwie byłaby ona dla nas? MATEUSZ Może to my bylibyśmy czymś dla niej, Marylo. MARYLA Mateuszu, to dziecko zaczarowało cię!.. Przecież sam mówiłeś o chłopcu. Nie rozumiem cię MATEUSZ Wierz mi, to bardzo ciekawa istota. Gdybyś ją słyszała rozprawiającą, kiedyśmy wracali z dworca... MARYLA O, mówić to ona potrafi... MATEUSZ Cóż, zrobisz, jak sama zechcesz... / wchodzi Ania / MARYLA Aniu, może zjesz cos? ANIA Teraz nie przełknęłabym ani kęsa. MARYLA Ponieważ jest późno, zmów wobec tego modlitwę. Jutro porozmawiamy. ANIA Nigdy się jeszcze nie modliłam. MARYLA Co też ty wygadujesz, Aniu? Czy nie uczono cię nigdy modlitwy? ANIA Uczyli nas całego katechizmu... Ale kiedyś pani Thomas powiedziała, że Bóg umyślnie dał mi rude włosy. Od tej chwili nie modliłam się wieczorem. A zresztą bywałam taka zmęczona, cały dzień piastowałam bliźnięta... MARYLA Musisz odmawiać modlitwę, póki jesteś pod moim dachem. ANIA Jeśli pani sobie tego życzy... Uczynię wszystko, aby panią zadowolić. Ale dziś - co mam powiedzieć? MARYLA /uśmiecha się/ Jesteś już dość duża, aby pomodlić się bez niczyjej pomocy. ANIA Dobrze. /klęka przy Maryli, opiera łokcie na jej kolanach; zaskoczona ufnością Ani Maryla prostuje się/ Litościwy Ojcze Niebieski, dziękuję Ci za Jezioro Lśniących Wód, Białą Drogę Rozkoszy, Królową Śniegu i za Jutrzenkę. Jestem Ci za to niewymownie wdzięczna. To są wszystkie dobrodziejstwa, jakie sobie w tej chwili przypominam i za które Ci się należy podziękowanie. Co się tyczy moich życzeń, jest ich tak wiele, że w tej chwili nie starczyłoby czasu na wyliczanie ich. Wymienię tylko dwa najważniejsze: pozwól mi zostać na Zielonym Wzgórzu i uczyń mnie piękną, kiedy dorosnę. Pozostaję z szacunkiem. Twoja Ania Shirley. /podnosi twarz ku Maryli / No i co, dobrze? / Maryla patrzy zdumiona / Przypomniałam sobie właśnie, że powinnam była powiedzieć "amen" zamiast "z szacunkiem". Zapomniałam o tym, ale wiedziałam, że pacierz musi mieć jakieś zakończenie, więc dodałam takie. Czy pani myśli, że to wielka różnica? MARYLA Nie.. nie sądzę... / gładzi Anię po głowie / Wstań, dziecko. /do Mateusza/ W istocie, Mateuszu, wielki czas, aby ktoś przygarnął to dziecko i zajął się jego wychowaniem. ANIA Czy to znaczy, że będę mogła zostać na Zielonym Wzgórzu? MARYLA Brat mój i ja postanowiliśmy cię zatrzymać... Ale co się z tobą dzieje, dziecko? ANIA Płaczę... Tylko nie wiem, dlaczego. Ciszę się tak, jak tylko człowiek cieszyć się potrafi... MARYLA /wstaje energicznie/ A teraz, Aniu, idź spać, dobranoc! ANIA Dobranoc! MATEUSZ I na nas już czas. Dobranoc. K O N I E C O D S Ł O N Y I ANIA Widzisz, Diano, Mateusz to pierwsza pokrewna dusza, którą odkryłam już w drodze ze stacji. Doskonale rozumieliśmy się, nawet bez słów. Mateusz był nieśmiały, a ja - paplałam bez końca. DIANA Po prostu - pokrewne dusze. To prawda, że Mateusz był zawsze tak małomówny i dlatego wszystkim się zdawało, że stroni od ludzi. ANIA Ogromnie go kochałam... DIANA A Maryla? ANIA Ją też bardzo kochałam. Ale Maryla była inna. Była stanowcza, mądra i za wszelką cenę starała się ukryć swe poczucie humoru. DIANA Można powiedzieć, że stała mocno na ziemi. Ale, Aniu, pora dokończyć opowiadanie o spotkaniu z panią Małgorzatą Linde. Pamiętam, jaka była wzburzona, gdy zastała cię pierwszy raz w domu Maryli i Mateusza. Trafiła wtedy kosa na kamień. ANIA / uśmiecha się/ No to posłuchaj... O D S Ł O N A 2 /pokój w domu Maryli; przy stole pani Linde i Maryla piją herbatę / LINDE To była istotnie niezwykle przykra pomyłka. Czy nie można było odesłać małej? MARYLA Postanowiliśmy tego nie robić. Mateusz polubił ją bardzo, a i mnie, muszę się przyznać, też się podoba, mimo że - naturalnie - ma pewne wady. To takie miłe stworzenie! LINDE Ciężką odpowiedzialność wzięłaś na swe barki, Marylo. Z pewnością nie znasz wcale jej charakteru. Nie chcę ci jednak odbierać odwagi, Marylo. MARYLA Nie potrafiłabyś tego uczynić. /wpada Ania i zatrzymuje się nieśmiało/ LINDE To pewne, że nie wybrali cię ze względu na twoją urodę. /do Maryli/ Jakież to chude i nędzne stworzenie, Marylo! /do Ani / Zbliż się, dziecko. Niech ci się lepiej przyjrzę. A czy kto widział kiedy podobne piegi? A włosy czerwone, istna marchew! Chodźże bliżej, mała, powiadam ci! / Ania gniewnie podskoczyła ku p.Linde/ ANIA /tupiąc nogą / Nienawidzę pani!... Nienawidzę pani!...Nienawidzę pani!... Jakim prawem śmie mnie pani nazywać chudą i brzydką? Jakim prawem pani mówi, że jestem piegowata i ruda? Jest pani ordynarną, źle wychowaną kobietą bez serca! MARYLA Aniu! ANIA Jak pani śmie mówić to wszystko? Co też pani by pomyślała, gdyby jej powiedziano, że jest niezgrabna i tłusta? W tej chwili mało mnie obchodzi, że ranię pani uczucia. Przeciwnie - chcę je zranić! Nikt nigdy nie postąpił wobec mnie tak niegodziwie. Nikt. I nigdy pani nie wybaczę! / tupie / LINDE Czy ktokolwiek widział kiedy coś podobnego? MARYLA Aniu, proszę iść do swojego pokoju. / Ania wychodzi / LINDE O, nie zazdroszczę ci wychowywania tej osóbki! MARYLA Nie powinnaś szydzić z jej powierzchowności, Małgorzato. LINDE Marylo, chyba nie bronisz takiego dzikiego postępowania? MARYLA Nie, wcale nie mam zamiaru stawać w jej obronie. Ania postąpiła bardzo brzydko i zostanie ukarana. Lecz nie uczono jej nigdy tego, czego nie należy czynić. A ty stanowczo byłaś dla niej zbyt okrutna. LINDE /oburzona / Widzę, że tutaj będę musiała liczyć się ze słowami, by nie zranić uczuć sierot, które przywieziono nie wiadomo skąd...O, nie gniewam się, ale nieprędko oczekuj moich odwiedzin /wychodzi z godnością / MARYLA / podchodzi do drzwi i woła / Aniu! / wchodzi Ania/ Aniu, postąpiłaś bardzo nieładnie. Czy ci nie wstyd? ANIA Ona nie miała prawa nazywać mnie chudą i brzydką. MARYLA Ty także nie miałaś prawa wpadać w taki gniew! / Ania spuszcza głowę / Małgorzata Linde jest zbyt szczera i- u mnie w gościnie. Musisz ją przeprosić. ANIA Nie uczynię tego. Wcale nie jest mi przykro! Martwi mnie, że to Maryli sprawiłam przykrość, ale nie żałuję tego, co powiedziałam pani Linde. MARYLA Pozostaniesz w domu i przemyślisz swój czyn. /Ania stoi ze spuszczoną głową, Maryla wychodzi, po chwili wsuwa się Mateusz/ MATEUSZ Posłuchaj, Aniu... Czy nie lepiej zakończyć całą sprawę i uczynić to, czego chce Maryla? ANIA Chodzi o przeproszenie pani Linde? MATEUSZ Tak.. ANIA Przypuszczam, że mogłabym to zrobić, jeśli panu tak na tym zależy. Dla pana zrobiłabym wszystko! MATEUSZ Zależy mi na tym bardzo...Tylko nie mów Maryli, że mówiłem z tobą o tej sprawie. ANIA /z zapałem/ Dzikie rumaki nie wydrą ze mnie tej tajemnicy! MATEUSZ /uśmiecha się/ To dobrze. To bardzo dobrze... /wychodzi / ANIA / do wchodzącej Maryli/ Żałuję, że się tak uniosłam. Chciałabym przeprosić panią Linde. MARYLA /oddycha z ulgą/ Dobrze się składa. Właśnie idzie Małgorzata. Małgorzato! /wchodzi pani Linde/ ANIA /rzuca się na kolana, składa ręce i mówi z przesadą / Ach, pani Linde! Jestem tak bardzo zmartwiona. Nie potrafiłabym w pełni wypowiedzieć całego żalu. Postąpiłam niegrzecznie i zmartwiłam tym moich drogich opiekunów, którzy pozwolili mi zostać na Zielonym Wzgórzu.. Mam rude włosy, jestem piegowata, chuda i brzydka... To, co ja pani powiedziałam, jest również prawdą, ale nie powinnam była jej mówić. Ach, pani Linde, proszę mi wybaczyć! Jeśli pani mi odmówi, będzie to tragedią mojego życia. Proszę mi wybaczyć! LINDE Wstań, dziecko. Wybaczam ci bez wątpienia. Widzisz, taka ze mnie szczera i otwarta kobieta. ANIA O, pani Linde! Dała mi pani nadzieję!...Czy mogę pójść do sadu? Tam jest więcej pola do wyobraźni. LINDE Ależ biegnij, moje dziecko... / Ania wychodzi? W istocie, Marylo, oryginalne miłe stworzenie... K O N I E C O D S Ł O N Y II DIANA Dałaś całe przedstawienie! ANIA No cóż... DIANA Pamiętam dzień, gdy pierwszy raz przyprowadziła cię do nas pani Maryla. Zaskoczyłaś mnie. ANIA Czymże ja cię zaskoczyłam? DIANA Humorem, oryginalnością, fantazją... ANIA A ja byłam wtedy taka przerażona, że ci się nie spodobam, tobie - mojej przyjaciółce od serca. Jak widzisz - i radość i obawa towarzyszyły mi w drodze na Sosnowe Wzgórze... Pamiętasz naszą przysięgę? DIANA O tak! Powtórzmy ją! /wstają, podają sobie obie ręce/ ANIA / wypowiada słowa, Diana powtarza/ UROCZYŚCIE OBIECUJĘ I PRZYRZEKAM... POZOSTAĆ WIERNĄ NAJLEPSZEJ MEJ PRZYJACIÓLCE... ANI SHIRLEY... /Diana wtrąca/ DIANIE BARRY... /znów mówi Ania/ DOPÓKI SŁOŃCE I KSIĘŻYC... ISTNIEĆ BĘDĄ... To były wspaniałe dni... DIANA A ile miałyśmy przygód... A ta historia z ametystową broszką Maryli... ANIA Albo moje ciasto dla państwa Allan - z kroplami walerianiwymi... A wszystko przez ten przeklęty katar...Jak ja się wstydziłam pastora i jego żony! DIANA O, to mogło przydarzyć się każdemu. ANIA O nie, to tylko mnie przytrafiały się tego rodzaju pomyłki. Och, Diano, zupełnie zapomniałam o poczęstunku. / podaje Dianie czerwony napój; Diana ogląda szklankę z zadumą/ DIANA Sok malinowy... Zupełnie jak wtedy. ANIA A tak! Nasz podwieczorek i jego tragiczne skutki... O D S Ł O N A 3 /Maryla krząta się przy stole, wchodzi Ania z naręczem kwiatów/ ANIA Ach, Marylo, jak się cieszę, że żyję na świecie, kiedy wokół jest tak pięknie! MARYLA /patrzy na kwiaty / Znowu śmieci! Sypialnie są do spania. ANIA I do marzeń, Marylo! Dziękuję, że mogłam zaprosić Dianę na podwieczorek. Ach, Marylo! Jaka przyjemna jest sama myśl o chwili, kiedy będę podejmować mojego gościa. MARYLA Aniu, mamy jeszcze pół butelki soku malinowego. Stoi na drugiej półce w spiżarni .Będę na zebraniu i pewnie nie wrócę przed zmrokiem. /zarzuca szal i wychodzi/ ANIA / wstawia kwiaty do wazonu, wchodzi Diana/ Witaj, Diano. Proszę, rozgość się. Usiądź może na tym krześle, jest wygodniejsze. Ja tymczasem przyniosę sok malinowy. DIANA Przygotowałaś całe przyjęcie. /siada; Ania wychodzi i wraca z butelką/ ANIA Proszę, pozwól, Diano... /stawia szklankę / Co do mnie, nie mogłabym teraz nic wypić. Jestem jeszcze tak nasycona wspaniałymi jabłkami z naszego sadu... / nalewa sok do szklanki/ DIANA /pije do dna/ Jaki to pyszny sok malinowy, Aniu! Nigdy nie przypuszczałam, że sok owocowy może być tak doskonały. ANIA Cieszy mnie, że ci smakuje. Pij, ile zechcesz. Ja bardzo lubię czerwone napoje, a ty? / Diana pije i tylko potakuje / Uważam, że mają dwa razy lepszy smak niż wszystkie inne. DIANA Najlepszy, jaki kiedykolwiek piłam. O wiele lepszy od płynu pani Linde, która przecież tak chwali swoje przetwory. Tamten jest zupełnie inny. ANIA Bardzo wierzę, że przetwory Maryli mogą być lepsze. Maryla jest świetną gospodynią. Ma ona ze mną krzyż Pański!... Ale co się z tobą dzieje, Diano?! DIANA / wstaje z miejsca, siada, przykłada ręce do głowy/ Jestem...jestem strasznie chora...Ja.. ja.. muszę iść do domu... ANIA Ale jak możesz myśleć o pójściu do domu bez wypicia u mnie herbaty? DIANA Muszę iść do domu... ANIA Ale musisz zjeść cokolwiek... Połóż się na chwilę, a zaraz pewnie zrobi ci się lepiej. A co cię boli? DIANA Muszę iść do domu... ANIA Może to ospa? A co ci najwięcej dokucza? DIANA Kręci mi się w głowie. ANIA Widzę, że nie ma innego wyjścia, jak odprowadzić cię do domu...A tak się cieszyłam na myśl o tym naszym popołudniu. /Diana jest słaba, Ania zakłada jej kapelusz i powoli wyprowadza / Biedna Diana! /drugimi drzwiami wchodzi Maryla i zaczyna się krzątać po zdjęciu szala; wchodzi Ania zapłakana/ MARYLA Cóż to, Aniu? ANIA /ociera łzy / Pani Barry jest bardzo zagniewana. Mówi, że spoiłam Dianę i odesłałam ją do domu w okropnym stanie. Na pewno nie pozwoli nam się spotykać. Ach, Marylo, jakie nieszczęście mnie spotkało! MARYLA Czy to pani Barry oszalała, czy też ty? Co jej takiego dałaś do picia? ANIA Nic innego, tylko sok malinowy. Nie miałam pojęcia, że sokiem malinowym można się upić. Nawet jeśli ktoś wypije kilka szklanek. To straszne - ja nie chciałam jej spoić! MARYLA Spoić - co za głupota! Gdzie ta butelka? / Ania wskazuje butelkę, Maryla ją ogląda/ Aniu, w istocie posiadasz jakiś niezwykły dar do stwarzania sobie kłopotów. Poczęstowałaś Dianę winem porzeczkowym, nie sokiem. Czy sama nie zauważyłaś różnicy? ANIA Nie próbowałam go wcale. Starałam się być bardzo gościnna. /słychać pukanie, wchodzi pani Barry/ BARRY Dzień dobry, Marylo. MARYLA Dzień dobry. BARRY Anno Shirley, jesteś bardzo zepsutym dzieckiem. Jak mogłaś tak spoić Dianę?! Ona wróciła do domu kompletnie pijana. Do tego śmiała się głupkowato. Teraz ma straszny ból głowy. MARYLA Ależ to była najzwyczajniejsza pomyłka. Ania tu wcale nie jest winna. BARRY Niewinna? Nigdy w to nie uwierzę. ANIA Ach, pani Barry, proszę mi wybaczyć. Ja nie miałam zamiaru spoić Diany, Diany, którą tak kocham....Niech pani pozwoli nam dalej się przyjaźnić. W przeciwnym razie okryje pani moje życie obłokiem smutku i rozpaczy. BARRY Anno Shirley, nie uważam, abyś była odpowiednim towarzystwem dla Diany. MARYLA O, nie pije się również kilku szklanek wina porzeczkowego na raz! Widocznie łakomstwo Diany zostało tak ukarane. ANIA Czy mogłabym zobaczyć się z Dianą po raz ostatni i ją przeprosić? BARRY Diana wyjechała z ojcem do Carmody. Żegnam. ANIA Ostatnia moja nadzieja prysła. MARYLA Daj spokój, Aniu, pomóż mi posprzątać ze stołu. /krzątają się / K O N I E C O D S Ł O N Y III DIANA To były najbardziej przykre dni. Nawet w szkole nie rozmawiałyśmy ze sobą. Dobrze, że mogłyśmy pisać do siebie w tajemnicy. ANIA Wtedy rzuciłam się w wir pracy. Koniecznie chciałam nauczyć się tej nieszczęsnej geometrii. DIANA Rozdzieliło nas seminarium. Za to teraz jesteś tu, w Avonlea. ANIA Będę pracować w szkole i opiekować się Marylą. Ach, Diano, jak dobrze być w domu! Jaka to rozkosz widzieć różowe niebo, biały sad. Ileż w tym poezji, nadziei i miłości... Ale czas przygotować podwieczorek. Zaraz przyjdzie Maryla, Twoi rodzice, pani Małgorzata Linde i Gilbert. Wszystko wcześniej przygotowałam, wystarczy tylko pięknie nakryć do stołu. /podnoszą się / DIANA A właśnie! Dlaczego nie wspomniałaś wcześniej o Gilbercie? ANIA Jaka ja byłam głupia, że wmawiałam sobie tyle lat nienawiść do Gilberta. Ale to cała historia. Opowiem ci w kuchni. DIANA Płonę wprost z ciekawości... /powoli odchodzą wziąwszy się pod ręce/ K U R T Y N A
