W mojej pracy chciałbym odnieść się do stwieredzenia "Oni dojrzewali w ogniu walki' dotyczącego bohaterów książki A. Kamińskiego pt."Kamienie na szaniec". Chodzi mi głównie o "Alka", "Zośkę" i "Rudego", których przygody i zmagania zostały przedstawione w tej opowieści. Żeby nie pozostać gołosłownym pozwole sobie przytoczyć argument, który mam nadzieję przekona was do słuszności mojej opinii. W pierwszych rozdziałach książki bohaterowie byli młodymi, zaledwie 18-sto letnimi chłopakami, którzy zakończyli rok szkolny i wyruszyli w podróż w gronie przyjaciół. Jak wszyscy w ich wieku lubily wygłupy i zabawy. Pewnego razu zaczęli rozmowę o swojej przyszłości, ale żaden z nich nie zdawał sobie sprawy z tego, że w ciągu paru minut wszystkie plany legną w gruzach. Młodzieńcy, jeszcze rozbrykani nie zdawali sobie sprawy z trudów życia. I także gdy dowiedzieli się o wybuchu wojny wyruszli do.. (dowiedz sięgdzie bo niestety zapomniałem, sorki :P). Po drodze zatrzymali się w pewnej wiosce. Młodzi, niedoświadczeni życiem harcerze pomogli wieśniakom zachowując się jak dorśli ludzie. Nie zostali obojętni bólom i cierpieniu. W trakcie całej wojny dojrzewali i mimo trudów pozostawili przyjaciółmi więdząc, że mogą na siebie liczyć. Wiele razy udowadniali swoje męstwo i odwagę. Począwszy od działań w "Małym sabotażu" a kończywszy na niebezpiecznych akcjach dywersyjnych. Na przęciągu klku miesięcy nie załamali się i walczyli dla bliskich, a przedewszystkim dla swojej ojczyzny. Młodzi patrioci nie raz i nie dwa udowodnili, że są już dojrzali mimo tak młodego wieku. Wystarczy spojrezeć na przebieg "Akcji pod Arsenałem", by dostrzec ich "dorosłe umysły tak młodych głowach". Zawsze trzymali się razem więdząc że samemu nic nie poradzą. Takiego zachowania ciężko jest się dopatrzeć w teorytycznie dorosłych, mających swoje lata ludziach. Dlatego uważam, że w przeciągu jednej wielkiej walki jaką była II wojna światowa nasi bohaterowie w pełni dojrzeli, a moja opinia jest trafna.
