muzyka [łac. < gr.], muz. sztuka, której tworzywem są percypowane przez ludzi dźwięki, wytwarzane przez nich głosem i/lub za pomocą instrumentów muzycznych; źródłami dźwięku są: głos ludzki, instrumenty muzyczne i przyrządy elektroakustyczne. Muzyka jest przedmiotem odrębnej dyscypliny naukowej — muzykologii, która obejmuje m.in. estetykę muzyczną, zajmującą się problemem istoty muzyki i przeżycia muzycznego oraz specyfiką muzyki w odróżnieniu od innych sztuk. Utwór muzyczny jest wynikiem współistnienia tzw. współczynników (elementów) muzycznych: rytmu i metrum, melodii, harmonii, dynamiki, agogiki, artykulacji, barwy dźwięku, budowy formalnej (formy muzyczne); współczynniki muzyczne nigdy nie występują w izolacji, ale też nie wszystkie muszą występować łącznie (np. w utworze jednogłosowym brak jest czynnika harmonicznego), jedne z nich mogą dominować nad innymi (np. rytm w utworach tanecznych) lub też mogą zmieniać się role poszczególnych elementów (np. w wariacjach). melodia [gr.], współczynnik (cząstka, element) utworu muzycznego przejawiający się w następstwie dźwięków uporządkowanych wg zasad tonalnych, interwałowych i rytmicznych oraz tworzących formalną całość.
