Muszę napisać opowiadanie o przyjaźni najlepiej o takiej prawdziwej i co najmniej na 10 zdań.

Kiedyś o pewnej dziewczynie myślałam, że jest moją przyjaciółką. Siedziałyśmy zawsze razem w szkole, dużo rzeczy robiłyśmy razem. Dużo, ale nie wszystko. Zawsze jak u mnie było coś nie tak ona, albo zmieniała temat albo nie miała czasu ze mną rozmawiać. Zauważyłam to dopiero teraz, ale w zasadzie to za nią nie tęsknie, bo poznałam prawdziwą przyjaciółkę na dobre i na złe. Odkryłam jak bardzo dwulicowa była Paula kiedy odniosłam pierwszy większy sukces. Obydwie byłyśmy tancerkami i pewnego razu poszłyśmy na warsztaty taneczne z wielokrotną mistrzynią Polski. Po wyczerpujących zajęciach, Sandra, bo tak nasza instrutorka miała na imię zaczepiła mnie, czy nie chciałabym się u niej uczyć, bo widzi we mnie talent. Ja oczywiście się zgodziłam, i pełna radości opowiedziałam o wszystkim Pauli. Ona zaczęła nagle być strasznie o wszystko zazdrosna, o te zajęcia najbardziej. Chciałam, żeby mogła uczyć się ze mną, ale Sandra się nie zgodziła. Po jakichś trzech tygodniach Paula powiedziała, że to koniec naszej przyjaźni bo wcale o niej nie myśle, i że jestem egoistką, bo jej w to nie wkręciłam. Było mi bardzo przykro, ale nie umiałam nic na to poradzić. Za to na zajęciach poznałam bardzo sympatyczną dziewczynę Agnieszkę. Zaczęłyśmy się spotykać, opowiadać sobie coraz więc o sobie. Kiedy odniosłam pierwszy duży sukces na turnieju tanecznym, Agnieszka zachowała się fantastycznie. Nie była tak okropnie zazdrosna jak Paula, tylko cieszyła się razem ze mną i widziałam, że to było szczere. Agnieszka była moją najlepszą przyjaciółką. Teraz wiem, że prawdziwy przyjaciel to ten, kto nie tylko ze mną płacze, ale cieszy się moimi sukcesami równie szczerze co ja.