Chciałabym opisać moją koleżankę Agnieszkę. Uczęszcza ona wraz ze mną do gimnazjum, do klasy o profilu europejskim. Agnieszka Nieborak, tak brzmi jej imię i nazwisko. Jest piętnastoletnią dziewczyną, która ma wielkie serce. Sądzę, że każdy z miejsca by ją polubił, ponieważ jest otwartą, pełną charyzmy osobą. W każdej sytuacji stara się odnaleźć pozytywne strony, widzi świat w ciepłych barwach. Agnieszka ma interesującą twarz, wyróżnia się z tłumu. Na pierwszy plan rzucają się jej ogromne oczy w barwie ciemnego brązy, które okalają kaskady czarnych, gęstych rzęs. Najczęściej zasłaniają je duże okulary z czarnymi oprawkami. Dziewczyna ma odrobinę zbyt długi nos i wąskie usta. Jej dziecięcą budzie pokrywają piegi. Włosy nastoletnie przeważnie wydają się nieuczesane, ponieważ układają się w artystyczny nieład. Przeważnie sterczą na około jej głowy. Mają też bardzo nieciekawy kolor, wydają się takie popielate, odrobinę nienaturalne. Do najpiękniejszych z pewnością nie należy. Sylwetka Agnieszki jest szczupła. Nie uprawia ona sportów, przez co jej ciało jest raczej kościste niż umięśnione. Ma zaledwie metr sześćdziesiąt wzrostu. Bardzo się garbi, przez co wydaje się jeszcze niższa. Najbardziej wyróżnią ją jej ubiór. Przez to często staje się obiektem wyzwisk, czy kpin. Agnieszka nie posiada zbyt rozległej garderoby. Jej ubrania to jedynie parę bluzek, spodni i bielizny. Odzież, którą ubiera jest bardzo poniszczona i stara. Dziewczyna posiada wiele wspaniałych cech charakteru. Jest uosobieniem dobroci. Zawsze stara się pomóc ludziom w potrzebie. Udziela innym darmowych korepetycji, chodzi do kościoła. Bardzo wiele wolnego czasu poświęca na prace w wolontariacie. Bierze udział w wielu charytatywnych akcjach. Kocha zwierzęta, nie potrafi patrzeć na ich cierpienie. Sądze, że ludzi enie powinni odnosić się do powiedzenia „Jak cię widzą, tak cię piszą” W wielu przypadkach osoby, które nie mają wyczucia stylu, okazują się wspaniałymi ludźmi i przyjaciółmi.
