Po pierwsze: państwo Karola Wielkiego było państwem patrymonialnym, co oznaczało, że oprócz tego, że jest własnością władcy, którego władza ma charakter religijny i obowiązuje dziedziczność tronu miał również prawo rozdzielić je pomiędzy swych potomków. Jego najbardziej upodobaną siedzibą był Akwizgran, lecz w rzeczywistości sprawował rządy w ciągłych podróżach. Otaczał się dostojnikami - kapelanami a dworem zarządzał palatyn. Nie był on władcą absolutnym, zwoływał wiece by zasięgnąć opinii możnych i duchowieństwa. Państwo było podzielone na hrabstwa, którymi zarządzali hrabiowie (których władzę jako tako kontrolował poprzez nadawanie immunitetów) a na granicach stały marchie. Podstawą gospodarczą były włości królewskie a także łupy, cła, mennice itd. Myśl polityczną w państwie Franków w dużej mierze wzorowano na Starym Testamencie a króla porównywano do władców opisanych w Piśmie Świętym. Od 800r. Karol Wielki zostawszy cesarzem zobowiązał się do bronienia chrześcijaństwa, czego konsekwencje widzimy na przykład w uporczywej chrystianizacji Sasów, której podjął się Karol. Był on również zamieszany w spór między Bizancjum a Rzymem, w którym papież poprosił go o pomoc - miał on bowiem ich bronić za cenę koronacji. Jednak prowadził on dosyć apodyktyczne rządy - czasem zajmował nawet w kwestii religijnej inne stanowisko od papiestwa i zdaje się, że uważał siebie za prawdziwego władcę religijnego a papieża za osobę, która powinna go tylko wspomagać modlitwami. Rzym nie miał innego wyboru niż to zaakceptować i od tej pory każdy papież musiał składać cesarzowi przysięgę wierności.Tak wyglądała polityka zewnętrzna KW. W polityce wewnętrznej zreformował Kościół: chcieli by społeczeństwo było przepełnione miłością chrześcijańską, czuwali nad regułami, dbali nad prawidłowym tłumaczeniem Pisma Świętego. Nieuchronnie doprowadziło do reformy szkolnictwa - duchowni musieli bowiem czytać ze zrozumieniem by nauczać. Wprowadził więc szkoły przyklasztorne, przykatedralne, w których nauczano łaciny (do tej pory język ten zdążył przesiąknąć miejscowym dialektem), zbudował skryptoria, w których przepisywano rękopisy, wprowadzono również minuskułę karolińską, czyli czytelną czcionkę. Miał równiez miejsce znany renesans karoliński, czyli nawrót do kultury antycznej zarówno w literaturze jak i w architekturze.
