Jest wiele teorii na temat początków muzyki. Zanim pojawiły się pierwsze formy muzykowania, musiały istnieć formy prymitywne. Jest też faktem, że nie istnieją kultury bez muzyki. Przypuszczalnie u początków muzyki był śpiew. Możliwe, że był on pierwotnie jedną z form komunikacji emocjonalnej. Na kształtowanie muzyki miała prawdopodobnie pewien wpływ praca zbiorowa. Muzykę pierwotną cechuje synkretyczny związek ze słowem i tańcem. Funkcje muzyki zróżnicowały się z biegiem czasu - mogła ona służyć pobudzeniu lub uspokojeniu człowieka, obrzędom, zabawie, pracy zbiorowej, wojnie, kultom, magiom. Własną kulturę muzyczną stworzyły wszystkie znaczniejsze kraje starożytne, m.in. Mezopotamia, Egipt, Palestyna, Chiny, Japonia oraz Grecja i Rzym. Dawne kultury Wschodu rozróżniały muzykę ceremonialną od ludowej. Muzyka ceremonialna stała na znacznie wyższym poziomie, służyła m.in. uświetnianiu uroczystości dworskich, wymagała niekiedy wielkiej liczby wykonawców. Muzyka w dawnej Mezopotamii odgrywała rolę religijną, a jednocześnie była bliska nauce: kapłani, matematycy i astrolodzy tworzyli już nawet rodzaj muzycznej teorii. Analogie pomiędzy matematyką a muzyką snuto także w Asyrii, Chinach, Grecji. Antyczna Grecja wytworzyła wysoką kulturę muzyczną, niestety posiadamy bardzo mało dokumentów jej muzycznej sztuki. Muzyka grecka stanowiła tylko jeden z elementów sztuki synkretycznej, w skład której wchodziły także poezja i taniec. Najbardziej charakterystycznymi formami były hymny na cześć Apollina i dytyramby na cześć Dionizosa śpiewane przy wtórze fletni Pana (zestaw połączonych drewnianych piszczałek) lub aulosu (piszczałka z otworami bocznymi). Dytyramby stały się zalążkiem form bardziej rozwiniętych - dramatu greckiego, który był syntezą poezji, muzyki i tańca. Wywodząca się z dytyrambów dionizyjska tragedia (Ajschylos, Sofokles, Eurypides) stała się w Grecji najbardziej reprezentatywną formą dramatyczną. Podobnie jak we wszystkich wczesnych kulturach muzycznych, także w Grecji muzyka wiązała się z kultem bogów. Istniała też muzyka niekultowa (pieśń ludowa, pieśń bohaterska). W Rzymie własną muzykę rozwinęło wczesne chrześcijaństwo. Ze Wschodu przejęto psalmodie, śpiewy kultowe pochodzenia syryjskiego i starożydowskiego. Rozwinął się śpiew dialogowany (dwuchórowy) i responsorialny (solista przeciw chórowi). Powstały psalmy i hymny. Ważną datą w dziejach muzyki stało się uznanie chrześcijaństwa w 313 roku - edykt mediolański. Pozdrawiam.
