1. Najstarsze systemy notacyjne posługiwały się znakami pisma niemuzycznego (cyfry). Odzwierciedlały one, w sposób mało precyzyjny, wysokość dźwięków, a niektórych przypadkach również rytm, ujmując jedynie ogólny schemat utworu. Notacja starożytnej Grecji wywodziła się z liter alfabetu. Pod bezpośrednim wpływem tej notacji rozwinęły się literowe notacje w średniowieczu. Europejska muzyka liturgiczna posługiwała się notacją neumatyczną. Najstarsze zabytki polifoniczne notowane były za pomocą notacji dazjalnej, notacji literowych (X-XI wiek) i diastematycznych. Z chwilą wykształcenia techniki organalnej (forma wielogłosowa) notacja neumatyczna, nie określająca ściśle rytmu, została odrzucona na korzyść notacji modalnej. Rozwój tej notacji w XIII i XIV wieku doprowadził do wyodrębnienia samodzielnych wartości rytmicznych. Systematyzacji zdobyczy tych czasów dokonał po 1300 roku Philippe de Vitry stwarzając tym samym podstawy NOTACJI MENSURALNEJ, która przetrwała w swych ogólnych formach do 1600 roku i była bezpośrednim punktem wyjścia współczesnej notacji muzycznej. 2. trąba, lutnia, harfa, bęben, flet, cytra, cymbały. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.
