a. Teren Drawieńskiego Parku Narodowego i otuliny znajduje się na Równinie Drawskiej, która jest fragmentem Pojezierza Południowopomorskiego, w północno-zachodniej Polsce. Zajmuje centralną część kompleksu leśnego zwanego Puszczą Drawską. DPN reprezentuje krajobraz młodoglacjalnych równin sandrowych. W całości położony jest w zlewni rzeki Drawy, która razem ze swoim dopływem - Płociczną, stanowią jego główną oś hydrograficzną. b. W Parku utworzono 18 obszarów ochrony ścisłej o łącznej powierzchni 260 ha.Chronią one rozmaite formy krajobrazu polodowcowego oraz najbardziej naturalne zbiorowiska roślinne, a także związane z nimi zwierzęta. Ochroną objęto także 32 drzewa pomnikowe i 1 głaz narzutowy c. krajobraz wigierski ukształtował przed kilkunastoma tysiącami lat lodowiec skandynawski. Czas, który upłynął od ustąpienia lodowca, to jedynie krótka chwila w obliczu minionych epok geologicznych, które pozostawiły swoje ślady w głębszych warstwach osadów i skał ukrytych pod powierzchnią ziemi. Przez ponad 500 milionów lat krajobraz zmieniał się tu wielokrotnie, a przez długie okresy był dnem morskim. Skały osadowe w miejscu, gdzie obecnie jest Wigierski Park Narodowy, mają miąższość 500 - 600 metrów, leżą na twardym krystalicznym podłożu. Wydłużone wały żwirowo-piaszczyste to ozy, które utworzyły się w szczelinach pod lądolodem oraz w rynnach, w miejscu ujścia wód wypływających spod lodu. W rejonie Wigier możemy napotkać całe ciągi ozów, położone wzdłuż rynien polodowcowych: rzeki Wiatrołuża, wzdłuż Czarnej Hańczy w okolicach Wysokiego Mostu i Ciemnego Lasu, a także w lesie pomiędzy Królówkiem a Piertaniami. d. Flora Parku Narodowego „Bory Tucholskie” należy do średnio bogatych. Na terenie tym odnotowano 640 gatunków roślin naczyniowych, co stanowi około 33% całej flory Polski niżowej i około 40% flory Pomorza Zachodniego. Na terenie Parku Narodowego i otuliny łącznie odnotowano 807 gatunków. Mimo to flora tego terenu wyróżnia się od innych znaczną ilością unikalnych w skali całego kraju gatunków. Liczne są tu gatunki reliktowe, czyli charakterystyczne dla minionych epok klimatycznych i właściwych im formacji roślinnych. Do najstarszych składników flory parku zaliczamy relikty glacjalne, które dzisiaj charakteryzują się zasięgiem arktyczno-alpejskim, borealno-alpejskim i borealnym, a są to: bagno zwyczajne Ledum palustre, borówka bagienna Vaccinium uliginosum, bażyna czarna Empetrum nigrum, zimoziół północny Linnea borealis i trzcinnik prosty Calamagrostis stricta. e. Park został założony dla ochrony unikalnych terenów podmokłych, rozległych łąk i pastwisk, które są jedną z najważniejszych w Polsce ostoją ptaków wodnych i błotnych. Na terenie Parku stwierdzono obecność 245 gatunków ptaków, w tym 174 lęgowych. Aż 26 z nich należy do gatunków ginących w skali światowej
