Opis obrazy Tycjana

Tycjan to malarz włoski, będący przedstawicielem koloryzmu weneckiego. Zakres tematyczny sztuki Tycjana był bardzo rozległy, malował obrazy religijne o różnym charakterze i przeznaczeniu, liczne przedstawienia mitologiczne, tzw. poezje, pełne cielesnego wdzięku i nieskrępowanej zmysłowości, portrety o znakomitej psychologii i charakterystyce modela, sceny historyczne i alegoryczne. Do szkoły weneckiej, którą reprezentował, wniósł elementy patosu i swobodę kompozycji.
Cechą charakterystyczną stylu artysty jest nasycony koloryt, bogaty światłocień i wielka swoboda pędzla. Artysta malując portret odbiega od żywej wielobarwności wczesnego stylu. Tycjan stwarza obraz ograniczone kolorystycznie, zamknięte w jednej tonacji. Obraz został namalowany farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 210 174 cm. Obecnie dzieło znajduję się w Museo Nazionale di Capodimonte w Neapolu
Powstał on w dojrzałym okresie twórczości Tycjana (1546 r.) Artysta odszedł od żywej wielobarwności wczesnego stylu, wyniesionej ze studiowania dzieł Giovanniego Belliniego i Giorgiona, i od zabiegu wtopienia figury lub przedmiotu w nasyconą powietrzem i światłem przestrzeń.
Malarz nie stosuje koloryzmu weneckiego malując obraz, wręcz przeciwnie odbiega od tego stylu, stosując technikę przeciwną. Zachowuje jednak swobodę kompozycji, którą można dostrzec obserwując postacie przedstawione na obrazie. Wielobarwny koloryt nie został jednak zachowany.
Dominantą kompozycyjną jest postać papieża Pawła III Farnese z jego kuzynami, stryjecznymi wnukami: księciem Ottavio Farnese i kardynałem Alessandro Farnese. W tym zestawieniu postaci papieża z jego nepotami nawiązał Tycjan do słynnego dzieła Rafaela, „Portretu Leona z kardynałami” z 1518 r. (Florencja, Uffizi). Wobec obrazu Rafeala zmienił jednak diametralnie sposób ujęcia. Zamiast prostego zestawienia wyizolowanych postaci wprowadził pełną ruchu akcję. Książę Ottavio gnie się w dworskim ukłonie przed papieżem. Kardynał Alessandro, widoczny z tyłu, za plecami Pawła III, spogląda wprost na widza.
Portret wykonany przez Tycjana wyraża intencję papieża, w którym jawi się on tu jako mądry mediator między stronnictwami i jako uosobienie obu władztw: kościelnego i świeckiego. Gest poszczególnych postaci i ogólny obraz dzieła stanowią integralną całość, czyli współpracują z sobą kompozycyjnie.
Tycjan stwarza obrazy ograniczone kolorystycznie, zamknięte w jednej tonacji. Tu dominuje barwa czerwona, głównie cynober szat i kotary oraz karmin kapy na stole, oraz prześwietlona złocistym blaskiem biel szaty papieża. Czerwienie biele są proste, pozbawione efektu nakładania, przełamywania bądź mieszania kolorów albo odcieni. Obraz nie został wykończony, choć brak mu w wielu partiach ostatecznej warstwy modelującej. Mocna ekspresja nasyconej czerwieni i złociście połyskliwej bieli miała tworzyć podstawę dla końcowego efektu dzieła.
Artysta nie wykorzystał światła w sposób szczególny. Scena Głowna została oświetlona, aby uwydatnić postać papieża i nepotów. Tło pozostaje jednak ponure, nie wykorzystano w pełni oświetlenia. Tło stanowią barwy ciemne, nisko nasycone.
Temat przedstawiony na obrazie dotyczy reformy Kościoła katolickiego przeprowadzonej przez papieża Pawła III, który szukał formuły pogodzenia sakralności Kościoła z życiem ludzi świeckich. Artysta przedstawił dwie poszczególne władze: świecko i kościelną, chcąc zaprezentować myśl papieża Pawła III. Technika użyta w dziele pomaga malarzowi w ukazaniu sytuacji miedzy postaciami. Ciemne tło oraz oświetlony pierwszy plan powodują, że oblicze dzieła jest bardziej uwydatnione, czyli sytuacja pierwszoplanowa może być szybko zauważona. Wpływa na to również dynamika postaci. Kompozycja jest odpowiednio zrównoważona.
Tytuł dzieła wskazuje na jego zawartość, ponieważ artysta w tytule zawarł informacje o postaciach, które malował.