W przytoczonym fragmencie jest mowa o tym, nikiog ani zmarłego ain żywago śmiertelnego człowieka nie nalezy nazywać szczęśliwym dopóki wszystko sie nie wyjaśni, dopóki nie będzie wiadomo że ten ktoś został wzięty do niebios, bogowie go zabrali ze sobą w dobry jasny świat.
Chór w dramacie Sofoklesa odwołuje się tymi słowami do tragicznych losów Edypa. Edyp żyje w nieświadomości, że Merope i Polybos są jego prawdziwymi rodzicami, jednak nie jest to prawdą. Dowiaduje się od wyroczni, że zabije on swojego ojca i będzie w kazirodczym związku ze swoją matką. Przerażony tą przepowiednią ucieka z kraju. Jednak na swojej drodze spotyka on Lajosa, prawdziwego ojca, i zabija. Rozwiązując zagadke związaną ze Sfinksem, zostaje królem Teb i bierze ślub z Jokasta (swoją prawdziwą matką). W późniejszym czasie jego losy są coraz gorsze, a ciążące na nim fatum daje sie we znaki. Tragizm zaznacza zakończenie dramatu, gdy Jokasta popełnia samobójstwo, a Edyp skazuje się na wygnanie i oślepia. Opierając się na powyższym przykładzie uważam, że Chór chce zaznaczyć, że Edyp chciał żyć szczęśliwie, jednak fatum na nim ciążące dało o sobie znać. Nie mógł uniknąć ciężkiego losu; było to jego przeznaczenie. Edyp chcąc uciec od nieszczęścia, jeszcze bardziej się w nie zgłebiał. Podobnie jest w naszym życiu. Nigdy nie jesteśmy w pełni szczęśliwi, gdyż nie możemy przewidzieć, co się jeszcze może zdarzyć. Odwołując się do słów Chóru, stwierdzam, że jest to swego rodzaju sposób na uświadomienie ludziom o kruchości i zawiłości ich życia i ostrzeżeniem, by podejmować racjonalne decyzje i nie załamywać się tym, bo życie toczy się dalej.
