W latach 965–985 w czasie małżeństwa księcia Mieszka I z czeską księżniczką Dobrawą (oraz później) ma miejsce sojusz polsko-czeski, przy czym Śląsk nie zmienił w tym czasie przynależności państwowej, tj. należał do państwa czeskich Przemyślidów. Około 983 roku, w którym wzdłuż Odry powstały piastowskie grody we Wrocławiu, Głogowie i Opolu. Śląsk wszedł we władanie piastowskiego księcia Mieszka I w 990 roku. Wejście Śląska w skład państwa Polan potwierdza też dokument Dagome iduex z około 991 r. Utworzone w czasie zjazdu gnieźnieńskiegow 1000 roku podporządkowane Gnieznu biskupstwo wrocławskie objęło swym zasięgiem cały obszar Śląska. Natomiast kasztelaninę bytomskąi oświęcimską, pierwotnie należącą do Małoppolski, przyłączono do Śląska w XII w., ale w granicach diecezjii krakowskiej pozostawiono do końca XVIII w. W 1010 roku niemiecki król Henryk II Święty spustoszył terytorium śląskich Dziadoszan, a w 1010 i 1017 roku ponownie najechał Śląsk. Wtedy skutecznie broniły się Głogów i Niemcza. W 1025 roku, wraz z koronacją Bolesława Chrobrego, Śląsk wszedł w skład nowo utworzonego Królestwa Polskiego. W latach 1034–1038 miała miejsce na Śląsku reakcja pogańska. Inne źródło podaje, że reakcja pogańska na Śląsku miała miejsce w latach 1031–1032, kiedy zburzona została katedra wrocławska i budowano świątynię pogańską na zburzonym wale grodu Mieszkowego. W 1038 lub 1039 czeski książę Brzeysław I spustoszył Śląsk, przyłączając do Czech ziemie po lewej stronie rzeki Odry. Opawa, Karniów i Głubszyce przeszły z diecezjii wrocławskiej do diecezjii ołomunieckiej. Książę Kazimierz Odnowiciel w 1046 roku reaktywuje biskupstwo wrocławskie, a w 1050 zajmuje zbrojnie Śląsk. W wyniku zjazdu w Quedlinburgu w 1054 r., książę Kazimierz Odnowiciel uzyskał uznanie swojej władzy na Śląsku (poza Opawszczyzną), w zamian za cenę rocznego trybutu 500 grzywien srebra i 30 grzywien złota na rzecz Czech. Trybut zaprzestaje płacić król Bolesław Szczodry w 1069 r., próbując też jednocześnie odzyskać Opawszczyznę. Od roku 1080 ziemia kłodzka wraca do pozostałej części Śląska odzyskana przez księcia Władysława Germana. W roku 1093 miał miejsce najazd czeskiego księcia Brzetysława II na lewobrzeżny Śląsk, w wyniku którego został spustoszony teren od Ryczyny po Głogów. Po najeździe, Władysław Herman ponownie zaczął płacić trybut ze Śląska na rzecz Czech, a ziemia kłodzka trafiła pod panowanie jego syna księcia Bolesława Krzywoustego, natomiast reszta Śląska pod panowanie jego brata Zbigniewa. W 1096 roku Brzetysław II ponownie najechał Śląsk, niszcząc m.in.Bardo. Od roku 1100 pełną kontrolę nad całym Śląskiem przejmuje książę Bolesław Krzywousty. W latach 1103 i 1106 mają miejsce czeskie najazdy na Górny Śląsk. Niedługo później, w roku 1109 miał miejsce najazd cesarza niemieckiego Henryka V na Polskę, podczas którego doszło do starć pod Bytomiem Odrzańskimi od 24 sierpnia niepomyślnego dla cesarza oblężenia Głogowa. W okolicach Wrocławia doszło prawdopodobnie do kolejnego niepomyślnego starcia dla cesarza (wg Galla Anonima ...cesarz postąpił pod Wrocław, gdzie jednak nic więcej nie zyskał, jak trupy na miejsce żywych), po którym Henryk V wycofał się spod Ryczyna do Czech. W odwecie w 1110 r., Bolesław Krzywousty przeprowadził najazd na Czechy, a w 1114 r. zaprzestał oficjalnie wypłacać trybut. Konflikt zakończył w 1115 r. układ pokojowy nad Nysą pomiędzy księciem Bolesławem Krzywoustym i księciem czeskim Władysławem I. Okres pokoju został przerwany w latach 1132-1134, gdy miały miejsce trzy czeskie najazdy na Śląsk. W 1137 pokój Kłodzki między Krzywoustym, i czeskim księciem Sobiesławem I zostawiał przy Polsce cały Śląsk, z wyjątkiem ziemi opawskiej i karnowskiej oraz kłodzkiej, co zwiastowało utrwalony w przyszłych wiekach podział polityczny. W 1138 roku na mocy testamentu Bolesława Krzywoustego, który dał początek rozbiciu dzielnicowego Polski, Śląsk przypadł najstarszemu synowi Krzywoustego, księciu Władysławowi II Wygnańcowi.
