Opisz rozwój polskiej muzyki barokowej.

Muzyka polska w okresie baroku rozwijała się z wyjątkową intensywnością, zwłaszcza w wieku XVII za panowania Wazów, przyjmowała bardzo szybko, wręcz z entuzjazmem, nową estetykę narodzoną we Włoszech. Kapelmistrzami kapeli królewskiej bywali więc wybitni twórcy włoscy, ale muzykę baroku reprezentowało także wielu kompozytorów polskich.    Najwybitniejszym z nich jest twórca muzyki sakralnej, dyrygent kapeli królewskiej Bartłomiej Pękiel. Jego najsłynniejsze dzieła to Audite Mortales na głosy solowe, chór i orkiestrę oraz słynny motet (wokalna forma muzyczna na chór a cappella lub z akompaniamentem organów) Dulcis amor Jesu. Kolejnym ze znanych polskich kompozytorów okresu baroku jest Adam Jarzębski. Za jego życia opublikowano jedynie kanon „More Veterum”, dopiero w okresie powojennym odnaleziono szereg nieznanych wcześniej pieśni i koncertów autorstwa Jarzębskiego. Najbardziej znanym, zachowanym w całości dziełem jest zbiór „Canzoni e concerti” z 1627 roku, zawierający 28 utworów (w tym popularna „Tamburetta”).    Najsłynniejszy bodajże wynalazek wczesnego baroku - opera - przywędrowała do Polski bardzo wcześnie dzięki upodobaniom króla Władysława IV. Rozsmakował się on w tej sztuce jeszcze jako następca tronu podczas swej podróży do Włoch (1624-25) i ufundował w swym zamku warszawskim pierwszy po tej stronie Alp teatr operowy.     Polska muzyka barokowa rozwijała się nie tylko na dworze królewskim. Rodziny magnackie, dwory dostojników kościelnych, kolegia zakonne i katedry również fundowały sobie zespoły muzyczne i nadwornych kompozytorów. Właśnie z dworów szlacheckich nasz taniec narodowy – polonez – wyruszył na podbój Europy zdobywając sobie duże uznanie w wielu krajach.