W I połowie XVIII wieku państwo polskie przeżywało poważny kryzys polityczny. W Polsce rządzili królowie z saskiej dynastii Wettingów, August II w latach 1697 - 1733 i August III 1733 - 1763. Te rządy przerywane były kolejnymi elekcjami i rządami Stanisława Leszczyńskiego 1704 - 1709 i 1733 - 1736. Rządy Augusta II przebiegały pod hasłem wojny o Inflanty i wojny domowej w latach 1704 - 1709. Wojna północna przyniosła ogromne zniszczenia i epidemie. Do tego obecność wojsk saskich na terenach Rzeczpospolitej stawała się przyczyną antykrólewskich wystąpień. Z kolei wybór na króla Stanisława Leszczyńskiego spowodował interwencję wojsk saskich i rosyjskich. Elekcja Augusta III przebiegała pod znamiennym hasłem „Polska nierządem stoi". Wzmocnienie oligarchii magnackiej za obce pieniądze stało się czynem haniebnym. System klientalny stawał się normą w stosunkach szlacheckich. Do tego miał miejsce stały paraliż sejmu, a goryczy dodał sejm pacyfikacyjny. Militarna potęga Rzeczpospolitej przestała istnieć, co wykorzystały sąsiedzkie wojska czujące się pewne wkraczając w granice Polski i czując się w nich jak u siebie w domu. W II poł. XVII wieku i w I poł. XVIII wieku Rzeczpospolita leczyła rany po dwóch kolejnych wojnach szwedzkich. Tymczasem na wsi postępował proces koncentracji ziemi, czego skutkiem stawały się nowe potężne fortuny magnackie. Już od XV wieku następowała stopniowa refeudalizacja ziemi polegająca na pogłębieniu stosunków feudalnych. Na wschód od Łaby dominowała gospodarka folwarczno-pańszczyźniana. Gospodarka ta polegała zobowiązaniu chłopów do prac polowych kilka dni w tygodniu, za co nie musieli płacić czynszu. Posiadłości jednowioskowych jeszcze nie było.
