Jedną z najwspanialszych postaci muzyki renesansowej był: Giovanni Pierluigi da Palestrina (ok. 1525—1594), najwybitniejszy twórca tzw. szkoły rzymskiej, której przedstawiciele działali bezpośrednio pod wpływem zaleceń papieskich. Palestrina genialnie łączył techniczne zdobycze szkół niderlandzkich z właściwą Włochom śpiewnością melodyki i w ciągu wiełu lat swojej twórczości doszedł do stylu idealnie zgodnego z potrzebami muzycznymi Kościoła, stylu budzącego zachwyt już u współczesnych. Pisał dzieła przeznaczone wyłącznie na chór a cappella.. Jest to niemal w całości muzyka kościelna — wokalna. Obok 105 mszy wymienić trzeba ponad 100 madrygałów (w tym ponad 30 świeckich), 202 motety i 68 offertoriów, nadto liczne lamentacje i litanie. Wśród mszy na czoło wybija się słynna sześciogłosowa Missa Papae Marcelli (poświęcona papieżowi Marcelemu II, ok. 1562). Styl muzyki Palestriny był uważany za wzorowy dla tradycji Kościoła (później określano ten styl jako„stile antico", styl dawny), a nieziemskie brzmienia chóralne Palestriny uznano za najważniejsze osiągnięcia epoki i porównywano z malarstwem Michała Anioła. Inny wielki mistrz renesansu, Orlando di Lasso (1532—1594), działał we Włoszech i we Francji. Twórczość Orlanda di Lasso obejmuje ponad 2000 kompozycji, w tym ok. 1200 motetów, 100 magnificatów i ponad 50 mszy. Był kompozytorem wysoce wszechstronnym i dzięki tej uniwersalności był podziwiany zarówno przez królów, jak i przez lud. Pisał także pasje, lamentacje i psalmy (z nich najsławniejsze są Psalmy pokutne Dawida), a także świeckie, cztero- i pięciogłosowe madrygały, villanelle, francuskie chansons, niemieckie Lieder. Twórczość Orlanda di Lasso oznacza szczytowy punkt rozwoju muzyki szkół niderlandzkich. Josquin des Pres, wielki mistrz muzyki renesansowej, którego dzieła osiągnęły indywidualny wyraz i przejrzystą technikę, uprawiał formy mszy, motetu i wielogłosowej pieśni (chanson). W Polsce w tym okresie pojawiają się w muzyce trzej twórcy, którzy potrafili wznieść się na wyżyny. Wacław z Szamotuł (ur. Po. 1520 zm. Ok. 1560) to nie tylko kompozytor, ale i poetapiszący w języku polskim i łacińskim. Z jego dorobku zachowało się niewiele. W Norymberdze wydrukowano dwa z trzech motetów „In te Domine speravi” (W Tobie Panie pokładam nadzieję) oraz „Ego sum pastor bonus„ (Jestem dobrym psaterzem). Jest autorem także 7 pieśni dysydenckich, o bogatej polifonii. Mikołaj Gomółka (ok. 1535-1591) jest autorem najpełniejszego zabytku polskiej muzyki renesansowej „Melodie na psałterz polski”. "Melodie na Psałterz polski" - kompozycja wydana po 1580 r. przez Drukarnię Łazarzową w Krakowie jest opracowaniem muzycznym "Psałterza Dawidowego" w przekładzie J. Kochanowskiego. Zbiór zawiera 150 krótkich utworów utrzymanych w układzie czterogłosowym. Psalmy mają niewielkie rozmiary, symetryczną, zwrotkową formę, realizowaną na ogół w fakturze "nota contra notam". Prostota opracowania jest bezpośrednim wynikiem przeznaczenia wykonawczego: odbiorców utworów - ludzi prostych. Kompozytor, oprócz zastosowania ciekawych rozwiązań natury czysto muzycznej, zadbał także o zgodność pomiędzy rytmiczną siłą akcentową a specyfiką i akcentacją języka polskiego. W celu zróżnicowania faktury Gomółka wykorzystał niemal wszystkie możliwe środki polifoniczne: imitację, wymianę i krzyżowanie głosów, homofonizację konstrukcji. W dawnej Polsce byl to pierwszy i jedyny utwór jednego kompozytora do tekstów w języku narodowym. Marcin zwany Leopolitą działał jako kompozytor o organista. Jest autorem kilkudziesięciu mszy i motetów, zachowały się jednak nieliczne np. pięciogłosowa „Missa paschalis” (Msza Wielkanocna) oraz pięć motetów religijnych. W renesansie używano instrumentów: organy, lutnia, grupy instrumentów o podobnych kształtach, lecz różnych rozmiarach, np. grupa viol, czy fletów podłużnych, a także klawesyn i klawikord. W razie pytań, prosze o kontakt. Pozdrawiam.
