Czy wreszcie kiedyś pojmiemy, że w jedności jest realna siła, której nie da się niczym pokonać? Wzorem w budowaniu takiej jedności jest św. Benedykt, który z obcych sobie ludzi buduje wspólnotę zakonną. Ale uczniów św. Benedykta łączą nie tylko więzi ludzkie. oni służą Bogu i to daje im siłę do życia we wspólnocie. Jest więc to i dla nas jakaś recepta. Jeśli jednym sercem nauczymy się szczerze służyć Bogu, łatwiej nam będzie pokonać podziały, bo przecież ten, któremu służymy modlił się „Ojcze spraw, aby byli jedno”. Od samego początku, to znaczy nazajutrz po śmierci Franciszka, zarysowały się dwie podstawowe interpretacje jego życia: interpretacja hagiograficzna i prorocka. Pierwsza widziała we Franciszku przede wszystkim „świętego”, doskonały przykład wszelkich cnót, który należało naśladować, jednak bez nadziei doścignięcia tego arcydzieła Bożego; druga, natomiast, interpretacja prorocka, nie zajmowała się zbytnio tym, co Franciszek uczynił wielkiego i heroicznego w swoim życiu, lecz tym, co Bóg chciał poprzez niego powiedzieć Kościołowi: Franciszek wysłannik Boga. Jedna z tych interpretacji nie wyklucza drugiej; chodzi raczej o kwestię pierwszeństwa i rozłożenia akcentów. Jednakże w ciągu wieków często między tymi dwoma interpretacjami dochodziło do konfliktów. Najpierw w łonie samego zakonu franciszkańskiego .
