Wielcy malarze na przełomie XIX i XX wieku – Młoda Polska

W okresie Młodej Polski nastąpił intensywny i wszechstronny rozwój sztuk plastycznych, chociaż w dziedzinie tej nie sformułowano jednolitego programu artystycznego.
Szczególnie bujny był rozkwit malarstwa, zarówno kontynuującego narodowe tradycje i wątki, jak też otwartego na aktualne europejskie prądy artystyczne. W okresie Młodej Polski tworzyło wielu artystów o wybitnej indywidualności, reprezentujących różne tendencje stylistyczne: Malczewski, Mehoffer, Wyspiański, Weiss, Wojtkiewicz, Stanisławski, Ruszczyc, Pankiewicz, Krzyżanowski,(poza granicami naszego kraju - Boznańska, Ślewiński). Szczególną rolę odegrało krakowskie środowisko artystyczne (zreformowanie Szkoły Sztuk Pięknych przez Fałata 1895, powstanie Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, wielostronna działalność artystyczna Wyspiańskiego). W dziedzinie rzeźby pojawiły się takie osobowości, jak: Biegas, Laszczka i przede wszystkim Dunikowski.
Dominującą postawą artystyczną, zarówno w malarstwie, jak i w rzeźbie, był symbolizm, wyrażający się w różnorakich formach, odmianach i wątkach tematycznych. Ważnym elementem stylistycznym tego okresu była secesja, której dekoracyjny charakter (falista, ekspresyjna linia, płaska plama barwna, ornamentalna stylizacja form) znalazł odbicie w malarstwie (Wyspiański, Mehoffer, Okuń), rzeźbie (Biegas, Szymanowski), architekturze (głównie w ornamentacji), a zwłaszcza w sztuce użytkowej. Właściwym secesji tendencjom stylotwórczym towarzyszyło dążenie do stworzenia stylu narodowego (zakopiański styl, Witkiewicza) oraz inspiracje rodzimym folklorem podkrakowskim, podhalańskim (Tetmajer, Szczepkowski) i huculskim ( Jarocki, Pautsch).
Osiągnięciem okresu Młodej Polski był rozkwit sztuki użytkowej, architektury wnętrz, tkactwa artystycznego, meblarstwa, ceramiki . Wzrosło także znaczenie grafiki artystycznej