Na przykładzie walki wartości etosu rycerskiego są najwyraźniej uchwytne. Szczególnie podkreślane są siła (wygrywa najsprawniejszy i najwytrzymalszy z rycerzy), odwaga (nie każdy zmierzy się z zawodnikiem, który ma sławę niezwyciężonego; oprócz tego istniało poważne ryzyko śmierci), etyka walki (szczegółowe przepisy dotyczące zadawania ciosów, uzbrojenia itp.), żądza sławy (rycerze robili to w końcu głównie dla osobistego rozgłosu). W walkach ach późnego średniowiecza na pierwszy plan wysuwają się takie wartości jak się służba damie (walka rozpoczyna się i kończy na skinienie dam, w których obronie walczą ich faworyci) i hojność (organizacja walk oraz nagrody fundowane przez organizatora były bardzo drogie). Można stwierdzić, że średniowieczny 0walka był zabawą, w której uobecniał się ideał średniowiecznego rycerza. Stanowił kwintesencję rycerskości; każdy jego element stanowił manifestację istotnych wartości etosu rycerskiego.
Średniowieczni rycerze musieli przede wszystkim być bardzo odważni i mądrzy, aby brać pod uwagę tylko najbardziej skuteczne strategie w czasie bitew. Powinni być także bardzo rozsądnymi oraz wywiązującymi się z obowiązków ludźmi. Ważny jest także honor i oddanie się ojczyźnie. Powinni być również dobrze wysportowani, wyćwiczeni w walce oraz choć trochę wykształceni, gdyż na takie czasy było to bardzo ważne. Musieli umieć się dobrze zachowywać przed różnymi ludźmi, zwłaszcza władcami.
