Charakterystyka Bilbo Bagginsa z powieści J. R. R. Tolkiena - "Hobbit, czyli tam i z powrotem".

Karty powieści J.R.R Tolkiena pt: ?Hobbit, czyli tam i z powrotem.? zapełniają przeróżne baśniowe stworzenia. Można tam odnaleźć trolle, orły, gobliny, smoki, krasnoludy, które zamieszkują ludzką wyobraźnię niemal od zawsze. Jednakże główny punkt zainteresowania czytelników skupia się na jednym z bohaterów owej powieści - Bilbo Bagginsie. Pan Baggins to jeden z przedstawicieli starej rasy hobbitów, od niepamiętnych czasów rezydujących w okolicach Shair, a dokładniej w Hobbitonie. Rodowód potomka Bungo Bagginsa sięga długiej historii rodu swojego ojca słynącego ze spokoju, opanowania, cieszącego się powszechnym szacunkiem ze względu na stoickość i brak pragnienia przeżycia jakichkolwiek przygód. Matką hobbita była Belladonna Tuk wywodząca się z plemienia czarodziejów, spragnionego wszelkich niebezpiecznych wypraw i przeżyć. Zapewne to dzięki krwi matki Bilbo miał charakter nie do końca licujący z powagą i statecznością, jaka była właściwa dla jego przodków : ?chociaż wyglądał i zachowywał się dokładnie tak, jakby był drugim wydaniem swojego solidnego i spokojnego ojca, odziedziczył po kądzieli ziarenko dziwactwa i to ziarenko czekało tylko na okazję, by zakiełkować.? Pan Baggins mieszkał sam w przytulnej i wygodnej norce Bag End pod pagórkiem, gdyż nie miał żadnej bliskiej rodziny. Po rodzicielach odziedziczył majątek, dzięki któremu mógł żyć komfortowo i w dostatku.
Gdy poznajemy pięćdziesięcioletniego Bilba, wygląda on i postępuje jak przeciętny przedstawiciel gatunku hobbitów ? jest stworzeniem mniejszym od krasnoludów, ale większym od liliputów. Nie nosił obuwia, gdyż jako hobbit posiadał twardą skórę na stopach, która chroniła go przed urazami. Dodatkowo porastały je włosy, zapewniające ochronę przed chłodem. Jego brązowe palce były długie i zręczne, dzięki czemu znakomicie wychodziła mu uprawa rzemiosła, a wspinaczka po drzewach nie sprawiała mu dużego kłopotu. Miał zamiłowanie do przyodziewania długich i bardzo kolorowych szat, przez co niejednokrotnie narażony był na atak nieprzyjaciela. Jego szafa wypełniona była ubraniami odzwierciedlającymi barwy przyrody ? od ciemnych zieleni po żółcie. Jak na swoją minimalistyczną posturę mógł pochwalić się potężnym, donośnym i głębokim śmiechem. Z powodu częstych posiłków i słabości do jedzenia, jego brzuch przekształcił się w tak pulchny, że wydawał się bardzo nieproporcjonalny do reszty ciała.
Z zewnątrz Bilbo Baggins nie różnił się zbytnio od przedstawicieli jego rasy, jednak w jego charakterze było coś, co zdecydowanie odróżniało go od innych. Gen przekazany przez matkę tkwił w jego monotonnym życiu aż do momentu, kiedy Gandalf zaproponował mu wzięcie udziału w eskapadzie do Samotnej Góry. Bilbo, który początkowo, jak na statecznego przedstawiciela jego gatunku przystało, wyrażał się o wszelkich podróżach i wiążących się z nimi przygodach bardzo źle - "Przygody! To znaczy nieprzyjemności, zburzony spokój, brak wygód. Przez takie rzeczy można się spóźnić na obiad. (...) Nie życzymy tu sobie żadnych przygód", w końcu przystał na propozycje czarodzieja. Bilbo cenił sobie spokój i wygodę. Lubił zaszywać się w swoim domku, palić fajkę i oddawać się dywagacjom na temat swojego doczesnego życia. Cieszył się ze zwykłego poranka lub każdego kwiatka, który rozkwitł w jego pięknym ogrodzie. Tęsknił do rzeczy prozaicznych, często niedocenianych przez tych, którzy mieli je na co dzień. Dostrzegał prawdziwe piękno zwykłych, prostych chwil. Ubóstwiał się śmiać i swój optymizm przenosić na innych. Już na początku powieści ujawniły się cechy charakteru bohatera ? niezwykła cierpliwość , gościnność i serdeczność . Ze spokojem i wręcz niewiarygodną starannością i solidnością przyjął trzynastu wygłodniałych krasnoludów i Gandalfa. W dalszych fragmentach książki okazał się pełnowartościowym uczestnikiem podróży, a później nawet niezastąpionym członkiem drużyny, bez którego nie wyobrażano sobie podejmowania jakichkolwiek przedsięwzięć. Podczas wyprawy dokonał wielu dzielnych i walecznych czynów, w czym pomogła mu nie tyle tężyzna fizyczna, ale raczej wrodzona inteligencja, spryt, pomysłowość i rozważność. Nie raz jako włamywacz ratował swych towarzyszy z opresji, gdy wydawało się, że już nie ma żadnej nadziei. Świetnymi przykładami są uwięzienie współtowarzyszy hobbista przez pająków oraz aresztowanie ich przez króla elfów. Pomimo zmęczenia czy innych niedogodności podróży, wytrwał do końca, mimo, iż był przyzwyczajony do wygód i nigdy wcześniej nie doświadczył trudów życia. Nie połakomił się też na wielki skarb Thorina. Mądrze i niezwykle chytrze rozstrzygnął sprawę podziału klejnotów, udowadniając swoją szczodrość i sprawiedliwość. Na podziw zasługuje postawa Pana Bagginsa wobec z początku nie wierzących w jego możliwości krasnoludów. Mimo, iż nie zawsze postępowali wobec niego taktownie i poddawali go niesprawiedliwej ocenie, potrafił w sposób niezwykle powściągliwy przekonać ich do siebie i udowodnić swoją operatywność. Wbrew swoim nie zawsze odpowiednim predyspozycjom, nigdy ich nie zawiódł. Kompania często wystawiała go do najcięższych zadań, wszakże poczciwy hobbit nigdy nie doprowadził do rozczarowania z ich strony. Jego postać była także nacechowana przymiotami prawdziwego poszukiwacza przygód ? opanowaniem i zachowaniem czystego umysłu w napiętych sytuacjach.
Nieopisane przeżycia związane z podróżą były nierozerwalnie związane z Bilbo Bagginsem aż do końca jego dni. Wyprawa okazała się dla bohatera przełomem. Po powrocie do domu nigdy nie był taki sam, jak wcześniej. Wykreowana przez Tolkiena postać kryła w sobie niespodziankę, jaką każdy z nas chowa w głębi duszy. Bilbo z pozoru poukładany i stateczny, pod swą zażywną zewnętrznością krył osobowość, która koniec końców była jego własnym zaprzeczeniem. Podczas całej wyprawy z nieporadnego hobbista, niewychodzącego z domu bez chusteczki do nosa, stał się odważnym, mężnym poszukiwaczem przygód, który nie raz potrafił się obyć bez owej chusteczki. Jego niezgrabność zastąpiła samodzielność, zręczność ; bojaźliwość przemieniła się w wielką odwagę i umiejętność dostosowania się do ciężkiej sytuacji. Uważam, że hobbit bardzo urozmaicił całą powieść. Był wielką indywidualnością wśród hobbickiego rodu, co czyniło go odpornym na ataki kierowane od losu.