Raport z przeprowadzonych doświadczeń. Związki nieorganiczne.

DOŚWIADCZENIE 1.
Tytuł i cel: Badanie odczynu i zdolności do reakcji pochodnych tlenku amfoterycznego.
Wykorzystane przyrządy i odczynniki:
- 2 probówki;
- 2 pipety;
- sól cynku (ZnCl2);
- zasada sodowa (NaOH);
- kwas chlorowodorowy (HCl);
- uniwersalny papierek wskaźnikowy;

Przebieg doświadczenia:
1). Po sporządzeniu roztworu chlorku cynku zamaczamy w nim uniwersalny papierek wskaźnikowy.
2). Do roztworu kroplami dodajemy zasady sodowej aż do wytrącenia się osadu. Połowę powstałej substancji przelewamy do drugiej probówki.
3). Do jednej probówki ostrożnie dodajemy nadmiaru zasady sodowej, a do drugiej kwasu solnego.

Obserwacje:
1). Uniwersalny papierek wsaźnikowy nie zmienił zabarwienia.
2). Po dodaniu zasady sodowej wytrącił się biały, galaretowaty osad.
3). Po dodaniu nadmiaru zasady sodowej koloidalny roztwór zgęstniał, natomiast w kwasie osad rozpuścił się,

Wnioski:
1). Badany roztwór soli cynku ma odczyn obojętny.
2). Wytrącony osad to wodorotlenek cynku Zn(OH)2.
ZnCl2 + 2NaOH → Zn(OH)2 ↓ + 2NaCl
3). Po dodaniu nadmiaru zasady sodowej wytrącił się osad tetrahydroksycynkanianu sodu.
Zn(OH)2 + 2NaOH → Na2[Zn(OH)4]
Po dodaniu kwasu solnego osad rozpuścił się
Zn(OH)2 + 2HCl → ZnCl2 + 2H2O

DOŚWIADCZENIE 2.
Tytuł i cel: Reakcja kwasu z tlenkiem zasadowym. Badanie zmian odczynu roztworu.
Wykorzystane przyrządy i odczynniki:
- zlewka;
- zakraplacz;
- kwas solny (HCl);
- oranż metylowy;
- tlenek wapnia (CaO);

Przebieg doświadczenia:
1). Do roztworu kwasu solnego dodajemy zakraplaczem oranżu metylowego.
2). Do zlewki z roztworem wsypujemy tlenek wapnia CaO do pierwszej zmiany barwy.

Obserwacje:
1). Roztwór zabarwił się na kolor czerwony.
2). Po dodaniu tlenku wapnia roztwór przybrał barwę pomarańczową.

Wnioski:
1). Kwas solny ma charakter kwasowy.
2). Zasadowy tlenek wapnia spowodował zobojętnenie roztworu, co ilustruje reakcja:
2HCl + CaO → CaCl2 + H20
Powstały chlorek wapnia ma odczyn obojętny,

DOŚWIADCZENIE 3.
Tytuł i cel: Badanie sposobu reagowania kwasów z metalami aktywnymi.
Wykorzystane przyrządy i odczynniki:
- probówka;
- statyw;
- łuczywko;
- kwas siarkowy (VI);
- magnez;

Przebieg doświadczenia:
1). Probówkę z kwasem siarkowym (VI) umieszczamy w statywie. Wrzucamy do niej niewielki kawałek manezu.
2). Do wylotu probówki zbliżamy zapalone łuczywko.

Obserwacje:
1). Po wrzuceniu magnezu zachodzi gwałtowna reakcja z wydzieleniem bezbarwnego gazu.
2). Po zbliżeniu palącego się łuczywka, wydzielający się gaz daje efekt dźwiękowy.

Wnioski:
1). Zaszła reakcja:
H2SO4 + Mg → MgSO4 + H2↑
2). Wydzielający się gaz to wodór, którego cechą charakterystyczną jest wybuchowość.

DOŚWIADCZENIE 4.
Tytuł i cel: Badanie właściwości soli metali nieaktywnych.
Wykorzystane przyrządy i odczynniki:
- 2 probówki;
- pipeta;
- azotan (V) srebra (AgNO3);
- chlorek sodu (NaCl);
- jodek potasu (KI);
- azotan (V) ołowiu (Pb(NO3)2);

Przebieg doświadczenia:
A1). Do roztworu chlorku sodu dodajemy kroplami azotanu(V)srebra.
B1). Do roztworu jodku potasu dodajemy kroplami azotanu(V)ołowiu.

Obserwacje:
A1). Wytrącił się biały, serowaty osad ciemniejący na świetle.
B1). Osad przyjął formę zawiesiny o kolorze żółtym.

Wnioski:
A1). Wytrącony osad to chlorek srebra. Zaszła reakcja:
NaCl + AgNO3 → AgCl↓ + NaNO3
B1). Powstała żółta zawiesina to jodek ołowiu. Zaszła reakcja:
2KI + Pb(NO3)2 → PbI2↓ + 2KNO3
Większość soli ołowiu i srebra (metali nieaktywnych) jest trudno rozpuszczalna w wodzie.

DOŚWIADCZNIE 5.
Tytuł i cel: Badanie zachowania się uwodnionego siarczanu (VI) miedzi (II) pod wpływem wysokiej temperatury.
Wykorzystane przyrządy i odczynniki:
- parowniczka;
- palnik gazowy;
- trójnóg;
- uwodniony siarczan (VI) miedzi (II) (CuSO4 ∙ 5H20);

Przebieg doświadczenia:
1). Do parownicy nasypujemy uwodniony siarczan (VI) miedzi (II).
2). Parowniczkę umieszczamy na trójnogu i ogrzewy nad palnikiem.
3). Po ogrzaniu nalewamy na parowniczkę odrobinę wody.

Obserwacje:
2). Po ogrzaniu obserwujemy odbarwienie się substancji z ciemno niebieskiej w białą.
3). Woda spowodowała przywrócenie pierwotnej barwy.

Wnioski:
2). Ogrzanie substancji spowodowało wyparowanie wody, co można zilustrować równaniem:
CuSO4 ∙ 5H20 →temp.→ CuSO4 + 5H20↑
3). Dodanie wody spowodowało ponowne uwodnienie się siarczanu (VI) miedzi (II), a tym samym przywrócenie pierwotnej barwy.
CuSO4 + H20 → CuSO4∙ 5H20
Siarczan (VI) miedzi (II) to hydrat.

DOŚWIADCZENIE 6.
Tytuł i cel: Badanie sposobu powstawania hydratów.
Wykorzystane przyrządy i odczynniki:
- probówka
- palnik gazowy
- pipeta
- węglan hydroksomiedzi (CuHCO3)
- kwas siarkowy(VI) (H2SO4)

Przebieg doświadczenia:
1). Do probwki nasypujemy węglanu hydroksomiedzi(II) i ogrzewamy nad palnikiem.
2). Do powstałego produktu dodajemy kroplami kwasu siarkowego(VI)

Obserwacje:
1). W wyniku długotrwałego ogrzewania węglan hydroksomiedzi(II) zmienił barwę na czarną.
2). Po dodaniu kwasu barwa substancji uległa zmianie na niebieską.

Wnioski:
1). W wyniku ogrzewania powstał tlenek miedzi(II), który ma czarną barwę. Przedstawia to reakcja:
2CuHCO3 →temp.→ 2CuO + 2H2↑ + 2CO2↑
2). Dodanie kwasu spowodowało zajście reakcji:
CuO + H2SO4 → CuSO4 ∙ 5H2O
Niebieska barwa substancji pochodzi od powstałego w reakcji hydratu CuSO4 ∙ 5H2O.

EWALUACJA:
Przeprowadzone doświaczenia zostały wykonane dokładnie i w zupełności wystarczyły do sformułowania wniosków. Jedyne zniekształcenia mogły wynikać z niewłaściwych proporcji odczynników lub ograniczonego czasu na wykonanie prób.