Utwór Dziady cz. III napisał Adam Mickiewicz. Częć ta nazywana jest również dziadami drezdeńskimi ponieważ była pisana w Dreźnie. Dramat romantyczny jest ściśle powiązany z rzeczywistością poza literacką, a więc wydarzeniami politycznymi i społeczno-gospodarczymi. W trzeciej części zawarte są sceny realistyczne i sceny fantastyczno-wizyjne. Sceny fantastyczno-wizyjne to elementy rzeczywistości przeplatające się z mistycznymi widzeniami. Do takich scen należy "Mała Improwizacja" i "Wielka improwizacja". Jest to romantyczna koncepcja poety, gdzyż tytuł sceny sugeruje, że bohater będzie wypowiadał to, co zrodzi się w jego duszy. Możemy więc spodziewać się emocjonalnego charakteru wypowiedzi. "Samotność - cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi?" Konrad mówi o samotności poety, jednostki odrzuconej przez ludzi. Zastanawia się kim dla narodu jest twórca. Jego poczucie osamotnienia pogłębia świadomość, że na próżno szukać wśród żyjących człowieka, któruy w pełni umiałby zrozumieć przesłanie romanrycznej poezji. Nieszczęśliwy jest ten, kto tworzy dla ludzi, którzy nie są w stanie pojąć wymowy utworu. Romantyczny twórca odczówa również niedostatek słowa. Wie, że jest ono niewspółmiernie wobec potęgi wyobraźni i pragnień skrytych w duszy poety. Natchnienie "myśl z duszy" pojawia się niespodziewanie i jest tak ulotne, że trudno je sprecyzować i wyrazić słowami, które jednak zawsze są gotowe służyć poecie. Konrad nazywa siebie mistrzem, który za sprawą talentu mającego moc stwórczą może na nowo kształtować świat. Poeta zachowuje się jak natchniony muzyk, dla którego gwiazdy są instrumentami. Mocą swego talentu może odegrać na nich pieśń wszechistnienia. Tak więc autor pokazuje nam, że tęskni za swoją ojczyzną oraz, że miłość do niej jest wielka. Zawarta w Dziadach koncepcja romantyczna ma nam pokazywać, że nie tylko miłość do kobiety może duża ale i również miłość do ojczyzny.
