opisać wpływ działalności lądolodu na działalność człowieka w trzech sektorach gospodarki..

Powstanie lodowców i lądolodów określają odpowiednie warunki klimatyczne, przede wszystkim obfite opady atmosferyczne w postaci śniegu i ujemna temperatura powietrza. Warunki takie panują na obszarach wysokich gór oraz w wysokich szerokościach geograficznych kuli ziemskiej. Na terenach tych, przez większa część roku więcej śniegu przybywa niż ubywa wskutek tajania. Masy śniegu pod wpływem niskiej temperatury, dużej wilgotności powietrza i ciśnienia przekształcają się w FIRN, a następnie w zbity lód polodowcowy. Granica, powyżej której panują takie warunki to granica wiecznego śniegu. Lodowce Pokrywy lodowe, tworzące lodowca górskie lub kontynentalne, powstają tam, gdzie ukształtowanie terenu sprzyja gromadzeniu dużych ilości śniegu, który wskutek niskich temp. nie zostaje stopiony w ciągu lata. Granica powyżej której panują w ciągu roku zbyt niskie temp., nie pozwalające na stopienie całego zapasu nagromadzonego w danym roku śniegu, jest granicą wiecznego śniegu. Przebieg tej granicy zmienia się – najwyżej sięga tam, gdzie panują najwyższe temp. powietrza oraz niskie sumy opadów. W wysokich szerokościach geograficznych granica wiecznego śniegu schodzi do poziomu morza. Gromadzący się śnieg pod wpływem panującej temp., przy dużej wilgotności powietrza i ciśnienia nadległych warstw, przekształca się w firn, a następnie w lód lodowcowy. W miarę gromadzenia się coraz to większych pokładów lodu na obszarze pola firnowego, lodowce w postaci jęzorów lub pokryw zaczyna spływać w dół wykorzystując obniżenie terenu. Lód pod wpływem ciśnienia zachowuje się jak ciało plastyczne, na powierzchni natomiast jest kruchy. Lodowce poruszając się erodują podłoże pól firnowych i dolin górskich. W rezultacie powstają cyrki lodowcowe i charakterystyczne doliny lodowcowe w kształcie litery U. Lądolody Są to ogromne ciała lodowe przykrywające wielkie obszary. Zajmują niewielką powierzchnię lądów (Antarktyda, Grenlandia). Zasięgi zlodowaceń można ustalić na podstawie rozmieszczenia wytworów akumulacji lodowcowej, a zwłaszcza moren dennych i czołowych. Moreny denne tworzą zazwyczaj piaski i żwiry. Moreny czołowe powstają z materiału pozostawionego przez lądolód w miejscach jego dłuższego postoju. Tworzą one niezbyt wysokie wzgórza o łagodnych stokach. Dłuższe postoje lądolodów sprzyjały tworzeniu się różnych form erozji i akumulacji wód roztopowych poprzez spływające wody. W rezultacie powstają pradoliny oraz pola sandrowe (stożki napływowe na przedpolach moren czołowych), ozy (wąskie kręte wały wytworzone przez wody w tunelach polodowcowych) i kemy (pagórki wytworzone w szczelinach martwego lodu). Na obszarach wolnych od lodów, przy niskich temp. zachodzi wietrzenie mrozowe i powstają formy denudacyjne (gołoborza) i akumulacyjne (pokrywy lessowe). Wytworzony w ten sposób krajobraz nazywa się peryglacjalnym.