Kasper był uczniem w rzymskiej szkole pijarskiej. Po odbyciu studiów teologicznych w Rzymie został kapelanem i kanonikiem kościoła św. Marka. Czasy napoleońskich spędził na wygnaniu w północnej Italii i na Korsyce po tym, jak odmówił przysięgi konstytucyjnej. Po upadku cesarstwa wrócił do Rzymu, gdzie głosił misje ludowe z taką gorliwością, że określono je jako “wielkie duchowe trzęsienia ziemi”. Z myślą o tej formie duszpasterskiego oddziaływania założył kongregację męską i żeńską.
Święty Kacper jest obok św. Melchiora i św. Baltazara jednym z Trzech Króli, nazywanych także Mędrcami ze Wschodu. Wiadomości o nich przekazuje nam św. Mateusz. Według Ewangelisty cudownie świecąca gwiazda wskazała im drogę ze Wchodu do Betlejem i przywiodła ich, pomagając przezwyciężyć trudności, do Dzieciątka Jezus. Kiedy ujrzeli Syna Bożego upadli na kolana i oddali pokłon Chrystusowi i Jego Matce Maryi. Potem złożyli dary, które ze sobą przynieśli: złoto – symbol mądrości Króla, kadzidło – symbol modlitwy i ofiary i mirrę – znak samoopanowania. Aby uniknąć gniewu króla Heroda, ostrzeżeni przez anioła, inną drogą powrócili do swojej ojczyzny. Tyle Ewangelia. O dalszych losach Trzech Króli dowiadujemy się tylko z legendy. Mieli oni zostać wyświęceni na biskupów przez św. Tomasza Apostoła, a poi jakimś czasie, odniósłszy znaczące sukcesy misyjne umarli jakoby w kilkudniowych ledwie odstępach jeden po drugim. Podobno zostali pochowani we wspólnym grobie.