gdy mojżesz wyprowadzał lud z niewoli egipskiej jezus objawił mu się wielokrotnie np. gdy palił się krzak oliwny. już wtedy wyrażał swoją obecność. ale tak naprawde oddał mu tablice ze spisanymi zasadami czyli dekalog., wtedy nastąpiło przymierze boga z mojzeszem. wziął ich pod opieke i im pomagał , dlatego my powinniśmy to uszanować i przestrzegac dekalogu tak jak bog nakazał.:D
Przymierze to najwyraźniej weszło w życie wtedy, gdy Abraham (Abram) w drodze do Kanaanu przekroczył Eufrat. Po upływie 430 lat ustanowiono przymierze Prawa (Gal 3:17). Jahwe przemówił do Abrahama, gdy ten mieszkał jeszcze w Mezopotamii, w Ur Chaldejczyków, i polecił mu przenieść się do kraju, który mu wskaże. Jak wynika z Wyjścia 12:40, 41, po 430 latach pobytu w Egipcie i w ziemi kananejskiej Izraelici „w tymże dniu” wyszli z niewoli egipskiej. A ponieważ stało się to w dniu Paschy, 14 Nisan 1513 r. p.n.e. (Wj 12:2, 6, 7), więc Abraham podczas wędrówki do Kanaanu przekroczył Eufrat najprawdopodobniej 14 Nisan 1943 r. p.n.e. Zapewne właśnie wtedy zaczęło obowiązywać zawarte z nim przymierze. Kiedy przybył do Kanaanu, aż do Szechem, Bóg ukazał mu się ponownie i poszerzył zakres swej obietnicy, mówiąc: „Potomstwu twemu dam tę ziemię”. Wskazał w ten sposób na związek między tym przymierzem a obietnicą złożoną w Edenie i wyjawił, że wspomniane w niej „potomstwo” będzie się wywodziło z człowieczej linii rodowej (Rdz 12:4-7). Później Jehowa uzupełnił to przyrzeczenie o dalsze szczegóły, zapisane w Rodzaju 13:14-17; 15:18; 17:2-8, 19; 22:15-18. Obietnice przymierza zawartego z Abrahamem odziedziczyli jego potomkowie z linii prowadzącej przez Izaaka (Rdz 26:2-4) i Jakuba (Rdz 28:13-15; 35:11, 12). Apostoł Paweł napisał, że w skład rzeczywistego „potomstwa Abrahama” wchodzi przede wszystkim Chrystus, a oprócz niego ci, którzy pozostają z nim w jedności (Gal 3:16, 28, 29). Bóg tak oto wyjawił cel i skutki tego przymierza: za pośrednictwem Abrahama nadejdzie obiecane potomstwo; posiądzie ono bramę swych nieprzyjaciół; będzie się wywodzić od Izaaka i stanie się bardzo liczne, wprost nie do policzenia dla ówczesnych ludzi; imię Abrahama będzie wielkie; jego potomstwo posiądzie Ziemię Obiecaną; poprzez nie będą sobie błogosławić wszystkie rodziny ziemi. Obietnice te spełniły się dosłownie, a w większym zakresie urzeczywistnią się poprzez Chrystusa. Dodatkowe szczegóły na temat symbolicznego i proroczego charakteru warunków tego przymierza podał Paweł, wyjaśniając, że Abraham, Sara, Izaak, Hagar i Ismael uczestniczyli w pewnym symbolicznym dramacie (Gal 4:21-31). Przymierze Abrahamowe jest „przymierzem po czas niezmierzony”. Pozostanie w mocy, dopóki nie zostaną zgładzeni wszyscy wrogowie Boży, a wszystkie rodziny ziemi nie zjednają sobie błogosławieństwa (Rdz 17:7; 1Ko 15:23-26). Omawiając przymierze Abrahamowe i przymierze Prawa, Paweł podał zasadę, że „nie ma pośrednika, gdzie chodzi tylko o jedną osobę”, i dodał, że „Bóg jest tylko jeden” (Gal 3:20). Przymierze Boga z Abrahamem miało charakter jednostronny. W gruncie rzeczy była to obietnica, której spełnienie nie zostało obwarowane przez Boga żadnymi warunkami wobec Abrahama (Gal 3:18). Nie był więc potrzebny żaden pośrednik. Natomiast przymierze Prawa miało charakter dwustronny. Zostało zawarte między Bogiem i narodem izraelskim za pośrednictwem Mojżesza. Izraelici zgodzili się na warunki tego przymierza i uroczyście przyrzekli, że będą przestrzegać Prawa (Wj 24:3-8). To późniejsze przymierze nie unieważniło przymierza Abrahamowego (Gal 3:17, 19). 1 0
