Konferencja ministerialna w Singapurze 1996r.
Konferencja ministerialna w Singapurze 1996r.
Informacje ogólne:
Konferencja, która odbyła się w dniach 9-13 grudnia 1996 r. w Singapurze, była pierwszą od momentu utworzenia WTO w roku 1995. Wzięli w niej udział ministrowie handlu, spraw zagranicznych, finansów i rolnictwa ponad 120 krajów członkowskich (m.in. Polski). Był to kolejny krok w celu wzmocnienia pozycji WTO jako forum dla negocjacji handlowych, dyskutowano i oceniano tam dwa pierwsze lata istnienia Organizacji oraz podsumowano realizacje porozumień rundy urugwajskiej. Celem konferencji było także zrewidowanie rozwoju światowego handlu, a także określenie wyzwań jakie niesie ewolucja gospodarki światowej. Postawiono tam kolejny krok na drodze liberalizacji (porozumienie
w sprawie sprowadzenia do poziomu zerowych stawek celnych na sprzęt i podzespoły techniki łączności) oraz podjęto takie tematy jak handel, konkurencja i przejrzystość
w zakupach rządowych.
Zakres rozmów:
Członkowie podkreślili, że powstanie GATT i dalej WTO przyczyniło się do udogodnień
w światowym handlu a w konsekwencji do powstania wielu lepiej płatnych
miejsc pracy. Ponadto, wspólna praca zaowocowała utrzymującym się wzrostem gospodarczym oraz podtrzymała dobre stosunki międzynarodowe. Podczas konferencji odnowiono zobowiązanie do wskazania standardów pracy oraz przestrzegania ogólnych zasad poszanowania pracownika, za które w dalszym ciągu miała odpowiadać Międzynarodowa Organizacja Pracy we współpracy z WTO. Dalsze rozmowy tyczyły się m.in. liberalizacji
a w szczególności:
- progresywną liberalizacje i eliminacje taryf celnych i bezcłowych barier handlowych (tyczyło się to eksportu tekstyliów i ubrań i wprowadzenia norm w ów dział szczególnie korzystnych dla producentów z LDC, zniesienie ceł na ok. 400 produktów farmaceutycznych),
- progresywną liberalizacje usług,
- odrzucenie wszelakich form protekcjonizmu,
- walka z dyskryminacją w handlu międzynarodowym oraz z praktykami monopolistycznymi,
- walkę z niejasnością w podejmowaniu decyzji przez rządy państw członkowskich oraz ich zgodność z myślą przewodnią organizacji.
Kolejny aspekt dotyczył pomocy krajom najmniej rozwiniętym. Pomoc miałaby polegać na:
- na przykład: zwolnienie z opłat celnych towarów pochodzących z tego rynku bądź autonomiczne naliczanie ceł,
- tworzenie warunków dobrej inwestycji zagranicznej,
- popieranie i zróżnicowanie krajowego eksportu na rynek krajów rozwiniętych,
- zorganizowanie spotkania z UNCTAD i International Trade Center w roku 1997 w której będą uczestniczyły agencje rozwoju, instytucje finansów międzynarodowych etc. jako stworzenie szansy na dalszy rozwój LDC.
Ministrowie zdeklarowali pełne i efektywne wprowadzanie zawartych postanowień w „życie” jako priorytet działań.
W sprawie założeń określonych jeszcze w Marrakeszu odnośnie ułatwień dostępu do usług ogólnie pojętych (telekomunikacja, transport morski) ministrowie byli zgodni co do tego,
że niektóre wyniki były niezadowalające. Z tego powodu termin ostateczny negocjacji
o liberalizacji tych sektorów został przesunięty i tak m.in. negocjacje odnośnie telekomunikacji miały zakończyć się rok później ( luty 97r.), a w sprawie dalszej liberalizacji handlu morskiego powinny skończyć się przed kolejną rundą w 98 roku.
Mając na uwadze kluczową rolę sektora informatycznego ( to jest: handel technologią informatyczną) w globalnym rozwoju i uznając za cel podniesienie ogólnego poziomu życia uczestniczący zobowiązują się do systematycznej eliminacji opłat celnych w odniesieniu do produktów sklasyfikowanych w grupach w załącznikach do raportu konferencji począwszy od roku 1997 a kończąc na roku 2000 ( lub jeśli będzie to wymagało-dłużej)
Osiągnięcia:
Już na owej konferencji dostrzeżono osiągnięcia z działalności Organizacji,
co przekładało się m.in. na rosnącą liczbę członków ( do czasu rozpoczęcia konferencji było 28 nowych kandydatów chętnych na akcesje).
Zauważono ze zaczynają tworzyć się ogólne prawa stymulujące rozwój poszczególnych krajów, w szczególności LDC. Osiągnięcia tejże konferencji uzyskały wysoką ocenę podczas II Konferencji Ministerialnej w Genewie w 1998r. Jako sukces uznać można umacnianie roli WTO jako forum negocjacyjnego, kontynuowanie liberalizacji handlu po zakończeniu Rundy Urugwajskiej oraz eliminacja dyskryminacji na rynku międzynarodowym. Za jedno
z głównych osiągnięć uważa się zaaprobowanie porozumienia o handlu produktami technologii informatycznych (ITA) i co się na to przełożyło: gwałtowny rozwój tej dziedziny. Członkowie konferencji poruszyli trzy nowe kwestie: pracę, konkurencję i inwestycje. Tekst deklaracji dotyczący tych trzech zagadnień uważany jest za najtrudniejszy do negocjacji.
W każdej z trzech dziedzin, działania WTO oznaczałyby odejście od wcześniejszych założeń GATT`u, które zmagały się wyłącznie z podatkami, nastawione były na szeroko pojętą tematykę ściśle odnoszącą się do handlu. Wielu członków zgromadzenia uznało, krytykując konferencje, że ochrona środowiska została pominięta na I konferencji. Nie stanowiła podmiotu negocjacji na delegacji w Singapurze. Konferencja zapoczątkowała negocjacje
w dziedzinach tj. agroturystyka, tekstylia, regionalne porozumienia, prawodawstwo, farmacja itp.
Mapa członków Światowej Organizacji Handlu ( 2006r.)
Stanowisko Polski:
Na ministerialnej konferencji w Singapurze na czele polskiej delegacji stał Janusz Kaczurba. Przemówił on na forum przedstawiając stanowisko Rzeczpospolitej Polski. Minister podkreślił, jak znacząco pobudzono globalny handel, co ściśle związane było
z wprowadzeniem w życie zobowiązań podjętych w Marakeszu. WTO wprowadziło jednolity i spójny system zasad handlowych, które przestrzegane są globalnie oraz większą przezroczystość i klarowność w polityce handlowej. Co ważne, dzięki działaniom WTO wiele sporów zostaje obecnie zażegnanych przy wielostronnej współpracy, a nie jak to bywało wcześniej, dwustronnej.
Minister Kaczurba, chcąc zachować obiektywność, wskazał również na elementy
w polityce WTO, które niezwłocznie należało poprawić, aby organizacja mogła działać prężniej. Jako jeden z niedostatków, wymienił on ograniczoną możliwość niektórych państw członkowskich do wchłaniania zawiłości systemu oraz adaptacji różnorakich wymagań.
Polski przedstawiciel zaprezentował pozytywy płynące z członkowstwa w WTO
na przykładzie naszego kraju, który w ówczesnym roku 1996 przygotowywał się
do wstąpienia do Unii Europejskiej. Jako, iż liczby mówią głośniej niż słowa, minister zaprezentował szereg danych związanych z handlem i inwestycjami, co generalnie rzecz ujmując sprowadza się do zdania, iż przystąpienie do struktury WTO okazało się dla nas bardzo korzystne.
Wielokrotnie strona polska podkreślała, iż umacnianie i wdrażanie programu
z Marrakeszu powinno być uznane za priorytet. Zwrócono również uwagę, iż powiązania między handlem a inwestycjami są oczywiste i odgrywają coraz większą rolę. Dlatego Polska z optymizmem patrzy na inicjatywę powołania właściwego organu, który rozpocząłby negocjacje w tej dziedzinie.
Co się tyczy Międzynarodowej Organizacji Pracy, Polska zdecydowanie widzi w tej organizacji, jednego z głównych graczy. Podobne stanowisko zajęliśmy w stosunku do WTO Committee on Regional Trade Agreements. Polska, jako kraj aktywny i szeroko zaangażowany w procesach regionalnej integracji doskonale wie, jak wiele korzyści taka współpraca przynosi i jak ważne jest, aby polityka WTO skupiła się w sposób znaczący również na tej dziedzinie.
Bardzo ważnym, było zapewnienie przez polskie przedstawicielstwo, iż Polska jest
za przyjęciem do Organizacji Wolnego Handlu państw takich jak Chiny, Rosja, Ukraina oraz innych kandydatów tak szybko, jak tylko będą oni gotowi i wyrażą wolę do zaakceptowania warunków przystąpienia do WTO.
Oceniając polskie stanowisko podczas ministerialnej konferencji w Singapurze, należy uczciwie przyznać, że spełniło ono ogólnie pokładane nadzieje. Polacy podkreślali odczuwalne korzyści po powstaniu WTO i ocenili jej dotychczasowe działanie jako zadowalające. Nie mniej jednak, bez wahania wskazali te punkty, które niewątpliwie należy poprawić, aby Organizacja Światowego Handlu mogła działać bardziej efektywnie. Jest wiele zagadnień, które wymagają dyskusji dla dobra nas wszystkich. Sprzyjające polityczne zmiany, które zaszły na świecie, stworzyły szansę dla WTO do stania się jeszcze bardziej uniwersalną organizacją, czego niewątpliwie wymaga globalizacja światowej gospodarki. Niezbędne jest, aby stworzyć jednolite i przezroczyste polityczne zasady, które pozwolą gospodarkom lepiej się rozwijać.