"Dama z lasiczka (gronostajem)" jest jednym z 14 obrazow Leonarda da Vinci (1452-1519), ktory jako naukowiec i malarz zalicza sie do osobistosci majacych najwiekszy wplyw w czasach renesansu. Ten fascynujacy obraz powstal w roku 1489/90 na mediolanskim dworze i ukazuje w owym czasie 16-letnia kochankę księcia Ludovico Sforzy, Cecylie Gallerani. Byla ona ubrana i ostrzyzona wedlug hiszpanskiej mody. Jej przedzialka we wlosach na srodku jest gladko wymodelowana na jej szczuplej twarzy a z tylu wlosy sa splecione w warkocz, tak zwany "coazzone". Na glowie ma prawie niewidoczny przezroczysty welon, ktory jest przytrzymywany a przez opaske na czole. Gronostaj w jej rekach byl uwazany jako symbol czystosci i honoru. A poniewaz jest on tutaj atrybutem Cecylii, stawia to milosc tej nierownej pary w swietle cnotliwego jak i zaszczytnego zwiazku. Jest to Ludvico, do ktorego odwraca sie dziewczyna i ktoremu daruje swoj tajemniczy usmiech. Rownoczesnie z tym portretem Leonardo rozpoczal z tworzeniem "podrecznika malarstwa". W nim radzi on malarzowi: "Tworz swoje postacie zawsze tak, aby twarz nie byla zwrocona w ta sama strone co popiersie, dlatego, ze natura dala nam szyje dla naszej wygody, ktora moze sie krecic z latwoscia w rozne kierunki podazajac za kaprysami oka". Obraz Cecylii ukazuje sie jako praktyczne odwzorowanie tych mysli.
