Zwyczaj ubierania choinki pochodzi z Niemiec. Tamtejsza legenda mówi że pewien człowiek wracając w wigilijną noc do domu ujrzał w lesie przecudowny widok, jak migoczące gwiazdy prześwitywały poprzez gałązki świerku. Chcąc odtworzyć to piękno w domu ustawił świerk i zawiesił na nim błyszczące ozdoby i świece. Sąsiedzi widząc u niego tak piękny świerczek zapragnęli mieć taki sam u siebie. I tak zwyczaj się rozpowszechnił. W Polsce przyjął się i wrósł w obrzędowość wigilijną na przełomie XVIII i XIX wieku. Przyjmuje się, że choinka symbolizuje rajskie drzewko.
Choinka przywędrowała z Niemiec w XVIIIw ale ostatecznie pojawiła się w Polsce w okresie powojennym. Wieszano na niej opłatki, orzechy, jabłka, pierniki oraz świeczki. W interpretacji Kościoła choinka ma być symbolem „biblijnego drzewa wiadomości dobra i zła”. Zawieszone na niej łańcuchy mają przedstawiać węża – kusiciela, jabłka – legendarne owoce grzechu, a gwiazda, umieszczona na wierzchołku choinki – gwiazdę betlejemską. Jednak w różnych okresach, zależnie od sytuacji w kraju, różnie tłumaczono choinkowe symbole – w latach zaborów i okupacji łańcuchy symbolizowały okowy niewoli, a gwiazda – wschodzące słońce wolności.