Wiolonczela – instrument strunowy z grupy smyczkowych , tenorowo-basowy. Składa się z pudła rezonansowego z dwoma otworami w kształcie litery f oraz szyjki z bezprogową podstrunnicą, zakończoną główką w kształcie ślimaka. Dla wygodniejszego strojenia używa się mikrostroików, które pozwalają zmieniać wysokość dźwięku struny. Struny, podparte na mostku, napinane są za pomocą klinowych naciągów – kołków, umieszczonych po obu stronach główki, z drugiej strony zaczepione są na strunociągu. wiolonczela posiada cztery struny.Na wiolonczeli gra się siedząc i obejmując kolanami pudło rezonansowe, które dodatkowo oparte jest o ziemię nóżką. Gryf, wznoszący się pionowo w górę, znajduje się na wysokości przedramienia i ramienia. instrument posiada cudowne, niskie, melancholijne brzmienie, choć w wysokim rejestrze brzmi jasno. Oprócz bycia częścią kwartetu smyczkowego, orkiestry kameralnej i symfonicznej, jest także ważnym instrumentem solowym. Od czasów baroku do współczesności powstało bardzo wiele utworów muzycznych na wiolonczeli. ;)
Wiolonczela należy do grupy instumentów strunowych (chordofonów) smyczkowych - na których gra się smyczkiem. Rodzinie tych instrumentów dały początek różne typy wiol. Wszystkie, mimo że różnią się rozmiarami, mają podobną budowę, podobne kształty i wykonane są z podobnych materiałów. Ich korpus stanowi podłużne, drewniane pudło rezonansowe składające się z dwóch uwypuklonych płyt – górnej i dolnej oraz boczków. Charakterystyczne dla tych instrumentów (również dla wiolonczeli) są boczne wcięcia. By dźwięk powstały przez pociągnięcie struny mógł wydostać się na zewnątrz, na wierzchu wycięto dwa otwory w kształcie litery „f”. Ważnym elementem konstrukcyjnym jest mały kołeczek zwany duszą, który - umieszczony wewnątrz - łączy dwie ściany pudła rezonansowego, przenosząc drgania strun z podstawka na płytę dolną. Na środku płyty pomiędzy otworami tkwi podstawek two rzący podparcie dla strun. Na górnej części korpusu przytwierdzono szyjkę, którą wieńczy główka w kształcie ślimaka wraz z mechanizmem kołkowym. Na nim napięte są struny. Każdy z tych czterech instrumentów ma cztery struny. Wiolonczela jest budowana na wzór skrzypiec, lecz o dwukrotnie dłuższym korpusie i czterokrotnie wyższych bokach. Gra się w pozycji siedzącej, instrument oparty jest o podłogę. Ma cztery struny strojone o oktawę niżej od altówki: C, G, d, a. Wykształciła się z violi da bracio i da gamba. Instrument ten ma znaczne możliwości techniczne, ale jego duże rozmiary ograniczają szybkość gry wiolonczelisty. Ostateczne udoskonalenie i ustalenie wymiarów wiolonczeli przypisywane jest A. Stradivariusowi. Pozdrawiam.
