Dawid to pasterz, muzyk, poeta, wojownik, mąż stanu, prorok i król, to wybitna postać Pism Hebrajskich. Dzielnie walczył na polu bitwy i wytrwale znosił przeciwności. Potrafił być stanowczym a zarazem pokornym przywódcą bo przyznawał się do poważnych grzechów. Przejawiał serdeczne współczucie i miłosierdzie, pokładał ufność w swym Bogu Jehowie.
Był potomkiem Boaza i Rut. Jego rodzinne miasto to Betlejem, które często nazywano też "miastem Dawidowym".Jako młodzieniec pasie owce swego ojca na polach. Nauczył się posługiwać procą, zmężniał, nabrał odwagi i był gotów ratować zagubione owce, a w razie konieczności nie wahał się zabić niedźwiedzia czy lwa. Był wzorowym pasterzem, słynął też z gry na harfie i z komponowania pieśni. Być może nauczył się tego, gdy godzinami pilnował owiec. Zasłynął też jako twórca nowych instrumentów muzycznych. Miłość do Boga sprawiła, że teksty pieśni Dawida znacznie górują nad zwykłymi utworami rozrywkowymi i stanowią arcydzieła sztuki. Z czasem zostawił owce swego ojca, został nadwornym muzykiem Saula. Grał na harfie Saulowi, gdy ten miał zły nastrój, a ponadto był jego giermkiem.
Później z nieznanych powodów wrócił na jakiś czas do domu. Gdy przyniósł żywność swym braciom służącym w wojsku Saula, które stało wtedy bezczynnie naprzeciwko Filistynów, był do głębi oburzony słowami i zachowaniem Goliata, znieważającego Jehowę. Wyrzucił kamień ze swej procy i powalił przeciwnika. Odciął Goliatowi głowę jego własnym mieczem i wrócił do obozu, niosąc jako trofeum głowę i miecz tego olbrzyma. Wydarzenia te sprawiły, że dawid stał się znany w całym Izraelu. Saul był zawistnym królem i patrzył na Dawida podejrzliwie. Dwukrotnie rzucał w niego włócznią, by go przygwoździć do ściany, ale w obu wypadkach Jehowa zapobiegł nieszczęściu. W końcu uciekł od króla,prowadził życie uciekiniera, ciągle przemieszczając się z miejsca na miejsce, nieubłaganie ścigany przez króla. Najpierw znalazł schronienie u proroka Samuela w Ramie, później udał się do filistyńskiego miasta Gat. Z Gat wydostał się tylko dzięki temu, że udawał obłąkanego. Na podstawie tych przeżyć skomponował niektóre Psalmy. Tragiczna wiadomość o śmierci Saula bardzo zasmuciła Dawida. Bolejąc nad nim, skomponował pieśń żałobną zatytułowaną „Łuk”. Wyraził w niej swój smutek z powodu tego, że w jednej bitwie śmierć ponieśli jego największy wróg i najlepszy przyjaciel Jonatan. Następnie Dawid przeniósł się do Hebronu i tam został namaszczony na króla, miał wtedy 30 lat. Później ustanowiono go królem nad całym Izraelem.Panował tam siedem i pół roku, po czym zgodnie z poleceniem Jehowy przeniósł swą stolicę do Jerozolimy. Zbudował na górze Syjon Miasto Dawidowe i panował jeszcze przez 33 lata. Między czasie próbował sprowadzić do Jerozolimy Arkę Przymierza, ale gdy Uzza dotknął jej i padł martwy, zaniechano tego przedsięwzięcia. Jakieś trzy miesiące później to się udało. Dzięki zwycięstwom, które mu dawał Bóg, stał się potężnym władcą. Zawsze jednak zdawał sobie sprawę, że swej pozycji nie zawdzięcza własnym podbojom lecz Jehowie.
Podczas długotrwałej wojny z Ammonitami król zobaczył z dachu swego pałacu kąpiącą się Batszebę i rozbudził w sobie złe pragnienia. Dowiedziawszy się, że jej mąż, Uriasz, jest na wojnie, kazał sprowadzić ją do swego pałacu i z nią współżył. Batszeba po jakimś czasie została jego żoną. Dawid pragnął zbudować świątynię, poczynił do tego niezbędne przygotowania. Zatrudnił robotników i przystąpił do gromadzenia materiałów:. 100 000 talentów złota, 1 000 000 talentów srebra, a także ogromnej ilości miedzi i żelaza. Przygotował też projekty architektoniczne, które otrzymał pod natchnieniem Bożym. Po 40 latach panowania Dawid zmarł i został pochowany w Mieście Dawidowym. Apostoł Paweł wymienił go wśród świadków, którzy odznaczali się niezwykłą wia
